Featheria Series #1: The Basement Pet

Kabanata 22

Ma'am Idol

Habang kaharap si Miss Venusia ay tila nag-flashback sa isipan ko ang mga nagawa nito para sa akin. Magmula ng nagmakaawa ako na kupkupin niya ako. Hanggang sa binigyan niya ako ng maliliit na misyon, na naging malalaki at mas delikado. Lahat ng 'yon ay natuwa ako. Kahit papaano, sa mahabang paghihintay na 'yon bago niya ibigay sa akin ang kalayaan para sa sariling misyon, masasabi kong nasiyahan ako na nabigyan ng pagkakataon na mapagkatiwalaan sa mahahalagang misyon.

Ang iba roon ay mula sa nakatataas sa gobyerno. Ang iba ay galing sa pribadong pamilya na kung hindi konektado sa gobyerno ng bansa, ay sa mas mayaman o mula sa makasaysayan at malalakas na pamilya ng ibang bansa. All of that gave me the opportunity to strengthen my skills, to prepare for my own mission.

Sa bawat misyon na 'yon ay alam kong kung pumalya ako, sisiguraduhin mismo ni Miss Venusia na poprotektaha niya ako sa pamamagitan ni Carl. Dahil iyon ang napag-usapan namin. Na hanggat hawak pa niya ako ay may responsibilidad siya sa kaligtasan ko kapag nasa misyon.

Nakakatakot ang ilang misyon, hindi dahil sa kalaban, kundi sa katotohanan na pinagkatiwala sa organisasyon ang pagpatay o paghuli sa mga kriminal o kalaban nila. Na kapag nagkamali ang organisasyon o pumalpak, maaaring malagay sa katapusan o kapahamakan ang lahat.

Yes, there were time that I doubt myself about the success rate of the mission given to me, but I enjoyed everything about it. Lalo pa kung patungkol sa drugs ang naibibigay sa akin. I doubt myself, but I was not scared.

Inaamin kong hindi rin ako mismo takot kay Miss Venusia, o kay Carl. O kung sino man sa organisasyon na 'to. But the thought that I made someone's life miserable or ruined was hunting me. It scared me that my thoughts for a while only lingered to Jinnie's words.

Nag-aalala yata ako kay Ace?

Gusto kong matawa. Nag-aalala ka ba talaga, Wing? This is so out of your character. But. . . to think that I am so eager to take all the blame, isn't that enough to prove that I am worried to him?

Miss Venusia stared at me curiously. I stood up straight. Now is the time to tell her everything about the situation. Kung totoo man na matatanggal na si Ace sa posisyon. Maaari ko na itong mabago.

"How's life outside?"

Umawang ang bibig ko. Isn't she supposed to tell me how I am damned, and that I am going to be disposed later on?

"Pretty much refreshing, right? You were finally able to wear normal clothes, and act like a student, and to even disguise as a couple." She laughed first before puffing the smoke out of her mouth.

The flavored smoke reached my nose. It was that when I woke up from being an airhead for a moment. Dahil sa hindi ako makapaniwala na hindi siya mukhang galit. Tila normal na araw ito mula sa noon na pagtapos ng misyon na ibinibigay nila at kapag nagr-report ako ay nag-uusap kami patungkol sa kaganapan sa labas ng basement. Parang gano'n kasi ang tono ng boses niya.

I have to confirm that I looked at Carl. He looked different from before, but there's no hint of being furious or controlling the urge to kill me because, honestly, my situation was quite a stir for them. Because I am assumed death, and I am seen and now known to be with Ace outside the headquarters. And especially, sinuway ko ang kasunduan namin ni Miss Venusia.

"You look healthy, too." She smiled this time.

Kumunot ang noo ko. Now's not the time to talk about that. I am going to be just straight forward para matapos na 'to.