This Time We'll Never End

Chapter 27

Amorah's POV

3 years later...

"Sige na, honey. Pagbigyan mo na'ko. Matagal na naman 'yong huli eh," pakiusap niya sabay hila ng ilang beses sa braso ko. Para tuloy akong mahihilo sa ginawa niya.

Pairap at naiinis ko siyang nilingon para maramdaman niyang seryoso talaga ako at ayaw ko nang gawin ang request niya lalo na sa lugar na pangyayarihan niyon. Pero gano'n talaga eh, masyadong nakakatawa tingnan ang napakalalaki at guwapo niyang mukha pero nakanguso na parang bata!

Nangingiti ako pero ayaw kong ipakita sa kanya kaya tumikhim muna ako bago nagsalita, "No, Dwight. Ayo'ko na. The last time we did it-"

I stopped and turned my head to look at the two kids I just heard giggling, Adie and Abby, who are now happily eating their snacks from the picnic basket their yayas prepared. Nakaupo sila sa mini chair kaharap ang round mini wide table nila, sa malawak at maberdeng hardin ng mansyon, kung saan nakapatong ang picnic basket at glasses of orange juice ng dalawa. They sat side by side, smiling widely.

Awtomatikong nahawa ako sa mga ngiti nila and sighed in content. Tunay na nakakagaan ng loob ang ngiti ng mga bata!

I saw Adie getting tissues from the basket. His yaya helped him when he wasn't able to reach it, then used a piece of it to wipe something off from his little sister's cute small face. Nasa tabi nila ang kani-kanilang yaya na laging nakabuntot sa kanila.

"Para sa mga anak din naman natin 'to. Kaya please, honey. Let's do it one more time, okay? I'll do everything pumayag ka lang," pagkumbinsi pa niya, at kahit 'di ko lingunin alam kong naka-puppy eyes na ang loko. "Can't you see, honey? You were made for this! The way your perfect body projected, your breathtaking milky smooth skin and legs... Everyone would die having those! Kaya please... hmm? Pagbigyan mo na ako, sige na," at may papadyak-padyak pang nalalaman. Akala mo naman sa'kin niya lang pwedeng hingin ang gusto niya.

I rolled my eyes and sighed.

Sa dinami-dami kasi ng nag-offer mismo ng sarili nila kahit for free pa para lang ma-associate sa pangalan niya, ako pa; na hindi man lang iyon hiningi, ang pinili niya.

I looked at him seriously, "Nope. I'm good. And you can't do anything para mapilit ako. Klaro?"

Nakita ko ang paglusaw ng excitement sa mukha niya. Lumungkot ang kanyang mga mata. He sighed sadly and looked at the kids. Para siyang maiiyak na, konting tulak na lang. But still, tinigasan ko ang puso. Ayo'ko nang gawin ang pakiusap niya.

Masyado nang nakakatakot!

Mapait siyang ngumiti. I felt a sting of guilt in my heart bago ko nilipad ang tingin sa gawing tinatanaw niya.

"I actually understand. I knew it's too risky for your situation pero pinipilit pa rin kita. I'm sorry," paumanhin niya matapos ang ilang saglit.

D*mn, it was I that said we're all in this together pero ako pa itong hindi tutupad! Napakagat na lamang ako ng ibabang labi. Paano ba ito? I sighed.

Napakalaki na ng naitulong niya sa akin, sa aming mag-iina, ever since grandpa took me away from everyone in the Philippines. At itong si Dwight Montecillo, my fiance, took me in and gave me new identity. I lived in his mansion with him since the day I woke up from that traumatic nightmare 3 years ago. A nightmare that crushed every single part of me... that even I couldn't put those pieces back anymore...

Pinatatag ko ang sarili at pilit na isinantabi ang naalalang pait. I mastered keeping my outer appearance calm kahit na sa kaloob-looban ko'y tila gyera pa rin na pilit kong pinapanalo. And I must win over and over. I'm a Mom. I fight not only for myself but also for my kids. They are my strength, and they needed me lalo na at maliliit pa sila.