This Time We'll Never End

Conrad's POV Part 3

I oversped my car just to get to the venue in time. It's almost 5PM, and Amorah's party is almost starting. Hindi na ako mapalagay at nanlalamig na sa pinaghalong takot at kaba sa kung ano'ng pwedeng mangyari. Habol-habol ko ang hininga kahit nasa sasakyan ako at 'di naman tumatakbo. Gusto na lang liparin ang daan patungo sa kanila dahil sa paminsan-minsang traffic.

I still have an hour or more to explain to Amorah, her parents and friends about that fake news, before it spreads. It would be hard in their parts, especially, if the party's still on going and their visitors would know about it. They are close to us, so baka dahil sa kaugnayan namin ay masira ang imahe nila sa publiko. Pero kahit sila lang ang masabihan ko ng katotohanan, okay lang. I don't need to explain to everyone.

Kahit si Amorah nga lang, ayos na sa'kin... Ang opinyon at sasabihin niya lang naman ang mahalaga para sa'kin.

Hindi naman iyon totoo, at aayusin ko ito pagkatapos kong masabi sa kanila ang lahat nang 'di madungisan ang pangalan nila dahil sa akin. But for now...

"Give me tita Wendy's and Sam's number," mariing utos ko sa kabilang linya.

Halos dinig ko na ang pagngangalit ng mga ngipin ko sa galit. Taas-baba ang dibdib ko at kay higpit ng hawak ko sa manibela.

Arthur chuckled playfully and heard a girl's laughter on his line. "What for? Ngayon ka lang yata nanghingi-"

"Give me their f*cking number, Arthur!"

"Hey, relax... Is everything okay?" agad na pagbago ng tono niya.

I sighed sharply. I know I shouldn't throw a fit on him right now.

"I'm just in a hurry. Please, give me their number," sa mas mahinahon kong tono kahit kating-kati na'kong sumigaw sa pagmamadali.

"Oh, so busy, eh? Dalian mo at baka hinahanap ka na ng babe mo. I'll send it right away-"

"Is that Conrad? Dalian mo, Loverboy. Miss ka na no'n! Papunta na kami sa party!" the girl on the line said- it was Lia.

I dialed Sam's number but it couldn't be reached. I dialed tita Wendy's and same! I kept on calling them, even my father, but to my dismay, no one's picking up!

Tila ako nabunutan ng tinik pagkarating ko sa mansyon ng pamilya ni Amorah at nakitang walang kaguluhan o kung ano. But like the forming of a heavy storm coming, I know it's just for a while.

Pagkakita sa kanya'y hindi ko na napigilan pa ang sariling halikan siya harap ng mga naroon. I missed her so much! At kung hindi ko lang narinig ang mga pagsinghap ng mga saksi ay baka lumampas na naman sa halikan iyon.

I can't wait to bring her home with me! But of course, we'll have to go through her parents first.

Their shock and angry expressions upon seing me was understandable and valid. My first meeting with them was not something to be proud of, but I'm willing to do anything, with everything that I have and what I can do, to fight for my love for Amorah... and our future family.

"Hindi na'ko magpapaligoy-ligoy pa, hijo. I want you to leave my daughter alone," agad na sabi sa akin ng ama ni Amorah pagkarating namin sa kwartong pinagdalhan nila sa'kin.

Nakaawang ang pinto nang kaunti ngunit hindi dinig ang ingay na mula sa labas. Malayo kami sa mga staffs at sa iba pang kwarto roon. Tingin ko nasa stock room kami dahil sa ayos ng mga kahon sa sulok at iilang mukhang lumang gamit.

Napalunok ako at tinatagan ang loob pagkadinig niyon. I promised Amorah we'll be wed right after her parents approval so I must work hard!

So, I kneeled in front of them.