Office 322

38. Αριάδνη

_______________Αριάδνη______________

" Γιατί γελάς;" ανασηκώθηκε ελαφρά για να με κοιτάξει καλύτερα.

" Γιατί όχι; Είμαι ευτυχισμένη! Τελείωσαν όλα έτσι δεν είναι; Είμαστε μαζί πια." Τον ρώτησα , χαϊδεύοντας τον στο στέρνο,  περιμένοντας την επιβεβαίωση του.

Βρισκόμασταν στο διαμέρισμα μου αν και ο Αχιλλέας επέμενε να περάσουμε την πρώτη νύχτα του γάμου μας σε ξενοδοχείο. Μια νέα αρχή, ένα νέο περιβάλλον.

Είχαμε συμφωνήσει από αύριο να καταφύγουμε στην αναζήτηση μιας κατοικίας που θα στέγαζε τα όνειρα μας και κατά συνέπεια την οικογένεια μας. Δεν ήθελα κάτι πολύ μεγάλο ούτε πολυτελές. Ήθελα μόνο το νέο σπίτι να έχει κήπο. Να κάθομαι με τις ώρες να διαβάζω την ημέρα τα βιβλία μου και τη νύχτα να διαβάζω τον έναστρο ουρανό ενώ ο Σούγκαρ να τρέχει ανέμελος δίπλα μου.

" Το μόνο σίγουρο είναι ότι κράτησα την υπόσχεση μου και είμαστε μαζί. Πάντα θα καταλήγουμε μαζί!" Τόνισε τις λέξεις και με κοίταξε με σιγουριά στα μάτια.

" Πάντα" συμφώνησα κι εγώ. " Δε θα σ'αφήσω ποτέ, μη με αφήσεις ποτέ!"

" Ποτέ!"

........

Άφησα τα ενωμένα χέρια μας για να μπω πρώτη στο κτίριο που δουλεύαμε και οι δύο. Τα δαχτυλίδια στον παράμεσο παρέμειναν εκεί για να μας υπενθυμίζουν την ένωση μας η οποία αποφασίσαμε ότι θα έμενε κρυφή. Τον γάμο μας τον γνώριζαν λίγοι και καλοί. Δεν ήθελα σκάνδαλα στο χώρο εργασίας μας. Την καριέρα μου είχα παλέψει με νύχια και με δόντια να την απογειώσω. Δεν θέλαμε να είμαστε αντικείμενο συζήτησης. Θέλαμε να ζήσουμε στο δικό μας κόσμο, σε αυτόν που είχε φτιάξει ο έρωτας μας και δεν χωρούσε κανέναν άλλο.

" Καλημέρα!" Αναφωνησαμε και οι δύο στην νέα ασκούμενη που όπως είπε η Δανάη θα ήταν δική μου ευθύνη η εκπαίδευση της.

" Καλημέρα" χαιρέτησε και εκείνη και γύρισα να φύγω όταν την  άκουσα να απευθύνεται στον Αχιλλέα. Σταμάτησα στην πόρτα να ακούσω καλύτερα.

"Η κυρία Καρυωτη είναι στο γραφείο  και σας περιμένει. "

Συνοφρυώθηκα. Τι ήθελε αυτή τώρα; Βέβαια πλησίαζε η ημέρα της δίκης αλλά δεν θυμάμαι να είχε ενημερώσει ότι θα έρθει.

" Την επόμενη φορά θα περιμένει έξω από το γραφείο" είπα αυστηρά και άνοιξα την πόρτα.

Αυτή η γυναίκα είχε πολύ θράσος.

Καθόταν στην θέση του Αχιλλέα σταυροπόδι και έπαιζε με την καρέκλα. Η στενή της φούστα είχε ανασηκωθεί αρκετά και το κόκκινο νύχι της γρατζουνουσε ενοχλητικά τα μπράτσα της δερμάτινης καρέκλας.

" Η θέση για τους περαστικούς είναι απέναντι."

" Κα. Ιωάννου, από όσο ξέρω δεν κάθομαι στην καρέκλα σας. Μην ασχολείστε μεταξύ εμού και του δικηγόρου μου."

Εκείνο το μου που τόνισε στο τέλος της πρότασης της μου τρύπησε τα αυτιά και ήθελα να της φωνάξω ότι ο δικηγόρος της ήταν ο άντρας μου αλλά το παρακλητικό βλέμμα του Αχιλλέα με εμπόδισε από το να αρχίσω μια διαμάχη μαζί της.

" Κα. Καρυωτη, δεν θυμάμαι να είχαμε ραντεβού" της είπε δειλά όσο τον παρακολουθούσα από το γραφείο μου.

" Κα Καρυωτη; Γυρίσαμε πίσω στα παλιά; Έβελιν με λένε Αχιλλέα, το ξέχασες;"

Μην αγχώνεσαι καλή μου και θα του το θυμίσω εγώ το βράδυ.

" Έγινε κάτι που θέλεις να  συζητήσουμε;"

" Ναι, αλλά δεν νομίζω ότι είναι ο κατάλληλος χώρος για να συζητήσουμε." Απάντησε εκείνη με νόημα δείχνοντας προς τη μεριά μου.

Ύψωσα το φρύδι μου καθώς έκανα ότι διαβάζω μερικά χαρτιά.

" Έχει ένα πολύ ωραίο εστιατόριο εδώ πιο κάτω. Τι λες; Θα με συνοδέψεις για μεσημεριανό;" Συνέχισε ανενόχλητη.

Από την χροιά της φωνής της μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν ενθουσιασμένη. Ο Αχιλλέας δεν μπορούσε να αρνηθεί στην πελάτισσα του η οποία ήξερε ότι είχε το προβάδισμα γιατί δεν μπορούσε να μιλήσει για την υπόθεση της μπροστά στην δικηγόρο της αντίθετης πλευράς.  Με κοίταξε διστακτικά αλλά εγώ δεν ανταποκρίθηκα στο βλέμμα του και συνέχισα να ασχολούμαι με την δουλειά μου.

Ξεφυσηξε απελπισμένος και τρίβοντας το μέτωπο του της απάντησε καταφατικά. " Για μία ώρα μόνο γιατί πρέπει να επιστρέψω πίσω."

" Φυσικά Αχιλλέα, δεν θα σε απασχολήσω για πολύ."