Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2007, Busan
Boyamak. ______________________________________
"Ne yaptın bakalım ben yokken?" dedi Bayan Jeon oğlunun yanına çömelirken.
Jungkook boya olmuş elleri ile annesine tuvalini gösterdi. Henüz 10 yaşında hayat dolu neşeli bir çocuktu.
Annesinin oğluydu.
Annesi gülümsedi koca tuvaldeki birbirini tamamlayan renklere baktı. Kocasıyla arasında çıkan kavga sonucunda Jungkook'un kafası dağılsın diye onu evin bodrum katında kendi için hazırladığı çizim odasına getirmişti. Buraya her daraldığında gelir ve resimler çizerdi.
"Anne, babam neden sana hep bağırıyor?"
Bayan Jeon yutkundu ve başını küçük oğluna çevirdi. "Anne ve babalar arasında normal böyle şeyler sen korkma tamam mı?"
Jungkook dudağını büzdü. "Babam seni sevmiyor mu? Ben eğer aşık olursam, aşık olduğum kıza hiç bağırmam biliyor musun?"
Annesi gülümsedi ve elini oğlunun yanağına yasladı. "Aferin sana, hep böyle ol tamam mı? Kalbin hep iyilikle dolsun."
Ardından Bayan Jeon ayağıya kalkmış ve eline fırça almıştı. "Unutma Kook, ne zaman çaresiz kalırsan eline fırçayı alman yeterli. Seni tüm çaresizliğinün içinden sadece renkler ve boyalar kurtarır."
Jungkook kocaman gülümsedi ve eline fırçayı alıp annesine katıldı.
Annesinin oğluydu o ve hep öyle kalacaktı.
-
Günümüz
Sert fırça darbeleri koca tuvalin üzerinde büyük bir etki yaratıyordu.
Babasının oğlu olmuştu.
Kalbi iyilikle değil, kötülükle doluydu. Tüm duyguları karanlığa gömülmüştü. Hissedemiyordu bile.
Jungkook derin nefesler arasında fırçayı tekrar boyaya batırdı ve bu sefer büyük bir öfke ile tuvale doğru adeta fırlattı. İçindeki acıyı mı atmak istiyordu yoksa kalbindeki kötülüğü mü emin değildi.
