Bölümü aşağıdaki şarkıyı dinleyerek okumanızı tavsiye ediyorum.
Pera - Sensiz ben
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2020, Busan 10 Ekim.
Sen olmadan ne yapardım? ______________________________________
"Kocanın doğum günü için aklında bir şey var mı?"
Roséanne elindeki kahve bardağını bırakmış ve Lalisa'ya bakmıştı. "Aslında Jimin gösterişten hoşlanmıyor. Ufak bir kutlamayı bile gözünde büyütür. O yüzden abartılı bir şey olmayacak."
Lalisa başını salladı. "Nasıl istersen, bebeğim. Test yaptın mı peki?"
Roséanne dudaklarını ısırdı ve başını iki yana salladı. Şu an Lalisa ile beraber hastanenin terasında mola veriyorlardı. İkisi de işinde başarılı iki doktordu.
"Sadece birkaç kez kustum diye hamile olmuyorum ki."
Lalisa gülerek göz devirdi. "Bunu en son 5 - 6 yıl önce söylemiştin. Bir baktık Jimin tüm Busan'a baba olacağının ilanını veriyor."
Rosé kahkaha attığında Lalisa da onunla beraber gülmeye başlamıştı. "Biliyor musun? Lisedeyken onu her gördüğümde onunla evlenecek olan kadına acıdığımı söylerdim. Şimdi halime bak," dedi parmağındaki yüzüğü göstererek. "5 yaşındaki kızımı ona emanet edip aslanlar gibi para kazanmaya geldim."
Dayanamayıp tekrar gülmeye başladıklarında Lalisa gülümseyerek arkadaşına bakmıştı. Onun bu hayattaki tek ailesiydi. Saçının teline bile zarar gelmesine dayanamazdı.
"Rosie..." diye mırıldandı Lalisa.
Roséanne bakışlarını ona çevirdi. Lalisa sanki hissetmiş gibi kollarını arkadaşının boynuna sardı. "Seni çok seviyorum."
Roséanne ne olduğunu anlamaz bir şekilde gülümsedi ve kollarını arkadaşının beline sardı. "Liz, bende seni çok seviyorum. Neden ölecekmişim gibi konuşuyorsun? Jimin'in doğum gününü kutlamadan ölmem, merak etme." dedi gülerek.
Lalisa da onu onayladığında gülüşerek içeriye geçtiler.
Son olduğunu bilmeden.
Günümüz
Ben, Lalisa Manoban. Kendi halinde olan bir doktor. Bir gün arkadaşını, kardeşini, ailesini kaybetmesiyle tanımadığı bir adamın hayatına giren, Lalisa Manoban.
Bu işte olduğumu sadece Jimin ve Sungwoon biliyordu. İkisinden başkası bilmiyordu. Bu riske girmeyi göze almışlardı.
Ve bende ne olursa olsun Roséanne ve Mina için buna katlanıyordum.
Jimin bu istemezsem ileri gitmemem gerektiğini söyledi fakat ben bu adamı kendime bir şekilde bağlamalıydım. Aşkla veya arzuyla.
Birbirine kenetlenmiş bedenler, boynuma değen ıslak öpücükler ve sırtımdaki duvarın soğukluğu. Bir eli belimde bir eli boynumdayken sertçe boynumu öpüyordu.
Kendimden nefret ediyordum böyle bir insana dönüştüğüm için ama ona karşı duygularımın olduğunu düşünmeliydi, öyle değil mi?
Saçlarından tutup kafasını kendime bastırdığımda belki de bu şekilde hırsımı atmaya çalışıyordum. Öfkemi, kırgınlığımı... Onunla başka bir şekilde tanışsaydık kesinlikle etkileneceğim biriydi.
Bazen onun karşısına bu şekilde çıktığım için lanet ediyordum. Keşke öldürmeseydi onları diye düşünüyordum.
Nefes nefese bir şekilde kafasını boynumdan çekti. "Bugün değil, bugün öğreneceğin şeylerden sonra pişman olmanı istemiyorum."
Kaşlarımı çattım. "Ne?"
Alnına yapışan siyah saçlarını geriye atmış ve dudaklarımı öpmüştü. Ardından elimi tutup beni odadan çıkardı. Salona geldiğimizde beni koltuğa oturttu. Ardından kumandayı eline alıp televizyondan bir şey açtı.
Ardından Jimin göründü. Roséanne Jimin'e doğru giderken Jungkook acımasızca onu öldürüyordu. Gözlerim dolarken belimde duran o ellerden tiksinmeye başlamıştım.
