Ona - świeżo po maturze, ale nie planuje studiów. Ma problemy z matką i dorabia w małej kawiarni. Większość wolnego czasu poświęca na swoją pasję - malarstwo.
On - dwa lata starszy od niej, roztrzepany fotograf, grający w rugby w wolnym czasie.
Pe...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- A tak w ogóle to od kogo pożyczyłeś samochód? – W jej głosie można było wyczuć dociekliwość.
- Co? Nie mam pojęcia o czym mówisz. Po czym wywnioskowałaś, że to nie moje auto? – znów udałem zaskoczonego jej pytaniem, chociaż doskonale znałem na nie odpowiedź.
- Widziałam Cię przez witrynę. Nikt normalny nie boi się oprzeć o swój samochód, a potem jeszcze do tego sprawdzać czy go nie porysował... - zachichotała.
Przejrzała mnie.
- No dobra, masz mnie. Nie jest mój, Panno detektyw. Pożyczyłem go od przyjaciela.
- Ha! Wiedziałam. Jestem dobra w te klocki. – Klasnęła podekscytowana w dłonie i puściła mi oczko.
Mała cwaniara puściła mi oczko.
A ja czułem się dziwnie, bo nie wiem, dlaczego, cieszyłem się jak głupi, widząc jej szczęście...
Dotarliśmy na miejsce. Postawiłem na La Jolla Shores. Piękne miejsce, a ponieważ z naszej wcześniejszej rozmowy, z której starałem się zapamiętać każdy najmniejszy szczegół wywnioskowałem, że Tiffany kocha oglądać gwiazdy, stwierdziłem, że zabiorę ją w tym celu właśnie na plażę.
- Zastanawia mnie jeszcze jedna rzecz. – wtrąciła nagle.
-Dawaj. – czekałem.
- Skąd wiesz, jak mam na nazwisko? Przecież oficjalnie się Tobie nie przedstawiałam. – dociekała.
- Myślisz, że umówiłbym się z dziewczyną w ciemno? Musiałem poszperać trochę w znajomych Darcy, żeby chociaż mniej więcej wiedzieć z kim mam do czynienia... - uśmiechnąłem się głupkowato.
Chciałem wiedzieć o niej jak najwięcej, pragnąłem ją poznać i dowiedzieć się jakie sekrety skrywa tajemnicza Tiffany Morty...
***
Leżeliśmy obok siebie, na środku pustej plaży, pośród szumiących fal i masy otaczającego nas chłodnego piasku, spoglądając na to co dziś skrywa dla nas niebo, bo z nią czas płynął mi jakoś dziwnie szybko...
- Może się przejdziemy? Jeszcze chwila i pęknie mi kręgosłup... - przyznałem.
- No dobra, widzę, że jesteś w słabej kondycji... - zaśmiała się, posyłając mi skrzywiony uśmiech.
- Czy Ty właśnie mnie wyśmiałaś? Radzę Ci uciekać i liczę do trzech, bo zaraz pokażę Ci, że umiem jednak biegać. – rzuciłem.
Spojrzałem w bok i widziałem, że Tiffany zaczyna podnosić się z piasku i faktycznie zaczyna biec roześmiana.
- Raz. Dwa... – powiedziałem powoli ruszając za nią. Oczywiście po wieloletniej grze w Rugby, dogonienie Tiffany nie stanowiło dla mnie problemu, więc w kilka sekund znalazłem się tuż za nią.
