Nothing Ever Last Forever

Chapter; Twenty-Two

Bakugou Katsuki.

Üzerimdeki cekete biraz daha sokuldum sahilde oturmuş baba kızı uzaktan izlerken. Yaslandığım omzum uyuşmaya başlayınca ayrıldım duvardan. Bütün konuşulanları duymuştum, pişman değildim.

Derin bir nefesi havaya verdiğimde kalbimdeki ağırlıktan da bu şekilde kurtulmak istiyordum. Araki'nin çıkışından sonra onu takip etmiştim, geceydi ve ortalık tekin olmayabilirdi. Bu düşüncelerle onun peşine takıldığımda bir aile dramasına şahit olacağımı bilmiyordum.

Ellerimi ceplerime attım. Arkamı döndüm ve yürümeye başladım, Araki emin ellerdeydi. Bundan sonrasında onu takip etmemin bir anlamı olmayacaktı.

Bu gece kalbini bir adam kırdı değil mi?

Kabul etmişti kalbini kırdığımı. Nasıl hissetmem gerektiğini bilmiyordum. Uzun zamandır duygularımla iç içe değildim, onları anlayamıyordum.

Dalgın dalgın yürürken gözlerim yerden kalkmıyordu. Bir zamanlar başını eğmekten ölesiye korkan ben, başımı kaldıramaz olmuştum dünyaya karşı.

Telefonum titreştiğinde tembelce çıkarttım cebimden. Remi.

Meşgule atıp yürümeye devam ettim. Bu aralar sürekli arıyordu, ne kadar reddetsem de pes etmiyordu. Derin bir nefes aldım ve geldiğim yere baktım.

Mezarlık.

Gülümsedim. Her çıkmaza düştüğümde burada bulacağım kendimi değil mi?

Yerini ezbere bildiğim mezara doğru adımlarken uzaktan gördüğüm dua eden silüeti inceledim. Yavaşça adımladım ve yanında durdum.

Beni fark etti fakat duasını bozmadı. Ben de gözlerimi yumdum ve dua etmeye başladım.

Uzun süren sessizliğin ardından, “Uzun zaman oldu,” dedi. Başımla onayladım.

Gözlerimi koyu mavileri ile buluşturdum. Büyümüştü. Daha fazla uzamıştı. Ses tonu kalınlaşmış, yüz hatları oturmuştu. Ona benziyordu gittikçe.

“Hayat nasıl,” diye sordum. “Var mı canını sıkan bir şeyler?”

Başını iki yana salladı ve siyah saçlarının savrulmasına izin verdi. Kalıplanmıştı da.

“İyi her şey, yaşıyorum.” sesi soğuktu. Mesafeliydi.

Gözüm mezar taşında duran fotoğrafa takıldı. Gülümsemiyordu. Zaten gülümsediği tek bir fotoğrafı yoktu.