kafası kendinden bile güzel [b×b]

03: sana geldim.

"Eve geldim şimdi kanka duş falan alıp çıkarım."

Umut arabasını boş bir yere park etmiş apartmana doğru yürürken evin önünde gördüğü kişi ile telefondaki arkadaşına sonra arayacağına dair bir şeyler mırıldanıp telefonu kapattı ve adımlarını hızlandırdı.

En son iki gün önce evinde yemek yedikten sonra onu hiç görmemişti. Şimdi bulmuşken laf atmadan geçerse içi rahat etmezdi.

O akşam yemek yedikten sonra Umut bulaşıkları toparlamasına yardım etmiş daha sonra da bir bahane uydurup evine geçmişti. Demir'in işle ilgili çıkan sorun yüzünden hâlâ gergin olduğunu görebildiği için onu ne kadar tanımak isterse istesin orada durmak doğru bir karar gibi gelmemiş o yüzden evine geçmişti.

Ona doğru yaklaştığı sırada cebinden çıkardığı sigarasını dudaklarına götüren Demir hâlâ onu fark etmemişti. Sırtını duvara yaslamış telefona bakıyordu. Neden eve girmek yerine oradaydı merak etmişti Umut.

"Sigara içen bir sporcu... Hiç yakıştıramadım."

Demir yanına gelen bedeni, ancak konuştuğunda fark edebilmişti. Bakışlarını telefondan ayırıp ona döndüğünde birkaç saniye yüzünü incelemiş ardından omuz silkip önüne dönmüştü. "Çok fazla içmiyorum."

"Versene bana da bir tane." Umut da tıpkı Demir gibi sırtını duvara yasladığında bakışları onun üzerindeydi. O ise önündeki nadiren insanın geçtiği sokağı izliyordu.

"Hayır."

"Cimri misin ya bir dal versen ne olacak?"

Demir ona dönüp çatık kaşlarıyla sert bir bakış attığında Umut ofladı. "Tamam ne bakıyorsun öyle dövecekmiş gibi. Çok bir şey istedik sanki."

"Benden seni zehirlememi istiyorsun?"

"Kendini zehirliyorsun ama?"

"Aynı şey değil." dedi tekrar önüne dönerken. Umut da pes edip önüne döndüğünde dakikalardır aklında olan diğer soruyu sordu. "Neden burada bekliyorsun?"

Bir süre beklediği hâlde sorusuna cevap alamayınca bakışlarını tekrar ona çevirdi. Öylece önünü izliyordu. Bir cevap vermek bu kadar zor olmamalıydı...

"Hmm anladım."

Umut'un kendi kendine verdiği cevapla Demir kaşlarını çatıp ona döndüğünde Umut "Ne?" diyerek başını iki yana salladı. "Cevapsız kalmak sinirimi bozdu ben de cevap vermişsin gibi davranmak istedim."

Demir bu yaptığına gülecek gibi olsa da yine tuttu kendini. Umut onun yüzündeki o anlık ifadeyi yakaladığı için genişçe gülümsemişti. Arada sırada da olsa gülümseyebiliyor olduğunu görmek güzeldi.

"Duvarlar üstüme üstüme geliyor gibiydi o yüzden hava almak istedim."

Uzun bir süre sustuktan sonra aniden konuştuğu için Umut başta neyi kast ettiğini anlamayıp kaşlarını çattı. Daha sonra sorduğu soruya cevap verdiğini anlayınca usulca başını salladı. Soruyu nerdeyse unutmak üzereyken cevap vermişti ama olsundu...

"Neden?"

Elindeki bitmiş sigarayı duvara bastırarak söndürürken gözlerini ona merakla bakan çocuğa çevirdi. "Hep bu kadar meraklı mısın sen?"

"Genellikle evet."

Bir süre öylece Umut'un yüzünü izledikten sonra konuyu dağıtmak için kendisi bir soru sormayı tercih etti. "Sen nereden? İşten mi geliyorsun?"

"Evet, erken çıktım bugün biraz. Bizimkilerle buluşacağız."

"Sizinkiler?"

"Arkadaşlarım."