iki dünya | bxb

on bir

                   Günün ikinci bölümüyle iyi
                 okumalar dilerim efendim <3

17 yaşındaydım ve 17 yıldır gece gökyüzünü bu denli yıldızlarla kaplı, açık görmemiştim.

Belki de hiç dikkat etmemiştim.

Derler ya bazen bir şeylerin sonradan farkına varılır ve neden geç kaldım diye düşünülür.

Gökyüzü kesinlikle çok güzeldi.

"Nereye daldın öyle?"

Ama gökyüzünden çok daha güzel bir şey varsa o da Barış'tı.

Sesini duymamla yattığım yerden yan dönüp ona baktım.

Gözlüklerini çıkarmıştı terasa çıkmadan önce. O yüzden gözlerini daha net görüyordum.

Okulda daha fazla durmayarak eve gelmiştik ve hava çok güzel olduğu için terasa çıkmıştık beraber.

Buraya yalnız kalmak istediğim zamanlar geliyordum.

Şimdi de Barış ile yalnız kalmak istiyordum.

"Gökyüzü çok güzel değil mi?" diye mırıldandım.

"Hıhım."

Gözlerini bir kez olsun ayırmadı benden.

"Hey! Gökyüzüne bakmadın bile!" diye çıkıştım ona.

Gerçekten. Beni izliyordu sadece. Hissediyordum bunu.

Sırıtıp bakışlarını benden çekti ve sırt üstü yatarak gökyüzüne baktı.

"Bakıyorum işte."

Gülerek ona biraz daha yanaştım ve başımı omzuna koydum.

"Fotoğraf."

Söylediğim şeyle bana döndü.

"Fotoğrafımız olsun."

Telefonumu çıkarıp kameraya girdim.

Barış gülmüştü. O gülerken onun yanağından öptüm hızlıca.

"Çekiyorum bak. Güzel poz ver." dedim sonrasında.

Daha sonra bir sürü fotoğraf çekildik.

Onunla anı biriktirmek güzeldi.

"Annenlere söyleyelim mi kim olduğumu artık?"

Yattığım yerden kalktım bunu demesiyle. Sonra o da kalktı.

"Bu da nereden çıktı Barış?"

Derin bir nefes aldı.

"Saklanmak istemiyorum artık. Onlara yalan söylemek hoşuma gitmiyor."

İyi hissetmesi için gülümsedim.

"Barış, annemler çok anlayışlı insanlar ama onlara bunu anlattığımızda bize inanırlar mı bilmiyorum. Dalga geçtiğimizi düşünebilirler."

Saçlarını karıştırdıktan sonra gökyüzüne baktı bir kez daha.

"Böyle çok zor."

İyice yanına yaklaşarak sarıldım ona.Soğuk olan vücudunu ısıtmak için kollarımı sıkı sıkı sardım. Aldığı her nefes kulağımı gıdıklarken o da sırtımı okşuyordu.

"Biliyorum çok zor ama söz veriyorum düzelecek her şey."

Onu korumak istiyordum. Çünkü gerçekten annemler inanmazdı anlattıklarımıza. Onun dolandırıcı olduğunu bile düşünebilirler, polise ihbar edebilirlerdi. Bunu asla istemiyordum.