Gece yarısına kadar yaşadığım anın verdiği histen kurtulamıyordum. Gölgeden yanıt alamadığım gibi aramalarıma da dönmemişti. Evdekilere durumumu çaktırmadan uyuma bahanesi ile odama fırladım ve kendi oluşturduğum çizgide ileri geri yürümeye başladım. Konuştuğum adam her kimse Gölge gerçekten normal bir hayat sürmüyordu yoksa neden beni bir merkezin telefonundan arasın ki? Yazdığım son mesajlara tekrar baktım.
"Kızma ama daha önce beni aradığın numarayı aramak zorunda kaldım. Pencere kenarındayım, bu sefer yorganımla gelmedim, üşümek istiyorum ve senin deli olmadığını düşünmek istiyorum. Hangi cehennemdesin!"
Esen rüzgâr içimi titretmiş, üşümeme rağmen pencerenin yanındaki sandalyeden kalkmamıştım. Gökyüzüne baktım, Mars'a baktım, gözlerimi kapatıp orada olmayı hayal ettim. Bana söylediği sözler zihnimde uçuşmaya başlayınca gözlerimi açıp son bir mesaj daha çektim.
"Aramızda 225 milyon km var gibi hissediyorum..."
Aniden gelen bildirim sesiyle göz kapaklarım hemen açıldı.
"Ah, o hissi iyi bilirim, kafamı her kaldırdığımda o küçük pencerede usulca parlıyorsun Mars."
Hiç beklemediğim halde gelen mesaj Gölge'dendi.
Mars - Gölge sonunda yazdın!
Tanrım, bir an olsun başına kötü bir şey geldi sanmıştım.
Gölge - Yaşanan tatsız olay için özür dilerim, görmelerini beklemiyordum. Lütfen diğer numarayı aradım deme.
Mars - Çok geç Gölge, aklımı kaçıracak gibiydim. Aradım ama ismini söylemedim artık bana bir açıklama borçlusun!
Gölge - Mars benden nefret etmen isteyeceğim en son şey...
Mars - Eğer açıklama yapmazsan edeceğim.
Gölge - Tamam, ama söylemeden önce pencerenden Mars'ın resmini çekip yollar mısın? Nereden baktığını görmek istiyorum.
Gölge'yi tanımadan önce çok zor sinirlenen bir kişiliğe sahiptim. Fotoğraf mı? Gerçekten mi? Telefonu fırlatmamak için kendimi zor tutuyordum.
Mars - Bütün gün senin için endişelendim ve sen fotoğraf mı istiyorsun Gölge?
Beni delirtmek onun için bir spor muydu yoksa bundan zevk mi alıyordu? Kısa kısa nefesler alırken bir süre daha bekledim ama herhangi bir yanıt gelmedi. Öfkem damarlarımda dolaşıyor ve zihnim sakinleşemiyordu. Diğer elimle tuttuğum kahvemi dökmemek için kalorifer peteğinin üstüne bıraktım. Eğer Gölge bana şaka filan yapıyorsa kesinlikle bundan ucuz kurtulamayacaktı. Ayağımı art arda yere vururken "Demek resmi alana kadar yanıt vermeyeceksin öyle mi beyefendi?" diye mırıldandım. Bir hışımla yerimden kalkıp telefonu pencereye doğru kaldırdım. Gökyüzü simsiyah bir çarşafla kaplanmış gibi sonsuzluğa doğru uzanıyordu. Birkaç ışık kümesinin yanında belli belirsiz parıldayan Mars'ı gözümde yakaladım. İçimden küfürler savururken istediği fotoğrafı yolladım ve altına mesaj ekledim.
Mars - Al Gölge işte çektim. Şimdi bütün bu tuhaflıkları açıklama vaktin!
Endişem her geçen saniye sinir küplerine dönüşüyordu. Kısa bir zaman sonra yanıt geldi.
Gölge - Şimdi senin açından bakabiliyorum. Bende göndereceğim...
Kelimenin tam anlamıyla delirmeme ramak kalmıştı. Olan onca şeyden sonra hiçbir şey olmamış gibi yapması ve üstüne üstlük hala bana mantıklı bir açıklama yapmaması iyice tepemin tasını attırmıştı. Telefonuma gelen bildirim sesiyle karanlıkta yüzüm aydınlandı ve gördüğüm resim karşısında dona kaldım.
Gölge - Şimdi sende benim bakış açımdan görüyorsun...
Mars- Gölge sen, sen bir hücrede misin?
Aniden bulunduğum mekân dönmeye başlamıştı, dengemi korumak için boşta kalan diğer elimle peteğin kenarına sıkıca tutunmak zorunda kalmıştım. Belki de aklım bu yıkıcı unsura karşı hazırlıklı değildi. Adeta vücudumdaki bütün kan bir anlığına da olsa kalbimde sıkışmaya başladı. Damarlarımın iyice büzüştüğünü hissedebiliyordum. Attığı resme tekrar baktım, tekrar ve tekrar... Eski bir hücre, akmış duvarlar, küçücük bir pencere ve arasından sızan ay ışığı. Demir parmaklıklardan ufacık görünen tek şey ise gökyüzünde bembeyaz parıldayan Mars'tı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
