Change || Suguru Niragi

°chapter 3

Okul bitmişti Niragi’de, Mai de mezun olmuşlardı. Tabi Mai mezun olur olmaz tekrardan taşınmak zorunda kalmıştı fazla uzak olmasa bile mesafeler yüzünden buluşmaları zorlaşmıştı . Niragi’ye her gün mesaj atıyordu, Niragi de cevaplıyordu ama kısa süre içinde bu cevaplar kesildi. Mesajlara bakmıyordu bile, daha sonra mesajlar gitmez oldu ve bütün bağlantıları tamamen kopmuş oldu. En azından onlar öyle sanıyorlardı.

Mai duştan çıkmıştı ve havlusunu sarıp dışarı çıktı ve üzerini giyindi. Etrafına baktığında Annesinin, Babasının hatta başka kimsenin evde olmadığını gördü. Bir anda kaybolmuşlardı sanki. Elindeki havluyla saçlarını kurularken buz dolabından yemek için bir şeyler almak için açtı fakat açtığı anda yüzüne vuran çürümüş meyve kokusuyla geri kapattı.

"Neler oluyor."

Kapıyı açtı ve dışarı baktı, bu sokaklar asla ama asla boş olamazdı. Saçlarına sarılı olan havluyu ayakkabılığa bıraktı ve dışarı çıktı. Herkes kayıp olmuştu. Bir anda bir bina aydınlandı ve ona doğru olan tabelalarda yazı yazmaya başladı.

'Oyun alanı bu taraftaır>'

Mai ne olduğunu öğrenmek için yürümeye başladı ama oyun alanı denilen yerin içinde birkaç insan gördüğünde hızlıca yanlarına gitmeye karar verdi.

'Her bir kişi için tek telefon.'

Telefonu aldı o sırada telefondan bir ses yükseldi.
"Yüz tanıma yapılıyor."

Mai ona en yakın olan genç birine soru sordu. "burası neresi? Herkes nereye kayboldu?"

"Oyunda hayatta kalma-" derken başka bir adam lafını böldü.
"Sus sus, yenilere anlatma. Ölürse rakip elenir."

Mai ters ters baktıktan sonra onlardan uzaklaştı ve bir kenara geçti.

Niragi de o sırada aynı oyundaydı, o Mai'yi görür görmez tanımıştı. Hala eskisi gibi güzel ve masumdu ama aynı şey Niragi için geçerli değildi. Saçlarını uzatmıştı ve birkaç tane piercing takıyordu. Gözlüğü de artık yoktu. Sadece dış görünüş olarak değil davranış olarak da değişmişti. Eskiden zorbalık yapılan taraf oyken artık zorba olan olmuştu. Hatta zorbalıkta farklı bir boyutta bile olduğu söylenebilirdi.

Mai ile göz göze geldiği anda içini 'ya beni tanırsa' diye bir korku sarmıştı. Mai onun geçmişiydi ve gelecekte geçmişe yer yoktu.

Mai onu tanımamış olacak ki başını başka insanlara doğru çevirip herkese bakmaya başladı.

"Kayıtlar kapandı. Oyunun adı 'Kaçış' sizi kovalayan ebelere yakalanmadan çıkış kapısını bulup çıkmalısınız. Herkes bireysel yarışıyor, kapıdan çıkıldığı anda kişi için oyun biter ama diğerleri için devam edecek. 45 dakika  süreniz var. Süre dolduğunda ebelerin öldürmediği kişiler binanın altında kalarak ölecek."

Herkes bir anda kapıyı aramaya başladı. Koşuyorlardı. Bir okuldalardı ve aradıkları şey bir çıkış kapısıydı.

Mai bir anda art arda ateşlenen silah sesleri duydu bu sesler oyunu daha iyi kavramasına yardımcı olmuştu. Silah sesleri duyduğu yere doğru gidiyorken bulduğu ilk sınıfa girdi. En köşedeki dolabın kenarına saklandı. Işıklar yanmadığı için herhangi biri onu çok zor görürdü.

Ebeler palyaço maskeleri takmışlardı.

Ebelerden biri sınıfa girdi. Yavaşca dolanıyordu ama kimseyi göremediği için çıkacaktı. Mai ona bakarken maskesini altında parlayan bir ışık gördü. Geri sayım vardı.