Prank Gone Wrong (Contract Series #1) (COMPLETED)

Chapter 52

Chapter 52

Ilang oras na rin simula ng madala namin ni Eris si Mom sa pinakamalapit na hospital sa Tagaytay. Kanina pa ako paikot ikot at hindi mapakali sa kinauupuan ko. Nag-aalala sa kung anong naging lagay ng magulang ko.

I see his glare on me not far from my direction. Tahimik lang siya habang pinagmamasdan ako, ni hindi siya nagsasalita simula nang nadala namin si Mom dito.

I know I made him felt like shit when I decided to abandoned him—to cut ties with him.

Pero nandito siya...

He was the last person I could ever imagine to help me in these kind of situation.

Ang tanga ko lang dahil I let some ruined what we have—our friendship. Kung hindi ko sinunod ang gusto ni Mark siguro hindi nasira kung anong meron kami ngayon.

But it's all done... Kahit magsisi pa ako alam kong hindi na maibabalik ang dati.

He draws an invisible wall in between  that made us far from each other.

Him being here, helping me is enough.

At least, alam ko na kahit hindi kami nag-uusap at magka-ayos ngayon, alam kong may masasandalan parin ako sa panahon na kailangan ko ng tulong.

Halos manlamig ang kamay at buo kong katawan habang nag-aantay sa labas ng pinto ng emergency room.

Naupo ako ng saglit malapit sa upuan kung saan siya nakapwesto. Muli kaming nagkatinginan.

We both quiet and just stare with our both eyes for a minute. Na kahit hindi siya mag-salita. Na kahit wala siyang sabihin, alam kong nag-aalala parin siya para sa'kin.

"Kumain ka na ba?" Binasag niya ang katahimikan sa paligid. Tanging pag-iling lang ang naisagot ko sa kanya.

Tumayo siya sa inuupuan niya at tinalikuran ako pero bago pa man siya tumalikod ay nagsalita ako.

"Eris..." Tawag ko sa pangalan niya. Nagtataka siyang humarap sa'kin.

"Hmm..." Tipid niyang sagot.

"Thank you," yumuko ako matapos sabihin 'yon. Nakakahiya sa kanya. After all I've done, sa lahat ng masasakit na nasabi ko noon. He has the choice not to help me, to ignored me pero hindi niya ginawa. "Hindi ko alam ang gagawin kung hindi ka dumating. Thank you."

"No worries," binigyan niya 'ko ng tipid na ngiti. "Bibili lang ako ng pagkain natin. I'll be back."

Bago siya bumaba ng hagdan. "Your mom will be okay," pagpapalakas niya ng loob ko. Binigyan ko siya ng pilit na ngiti. "She's strong because she raised you strong. She will be better."

It feels like hope everytime I see his smile, reminding me that there's always a rainbow in a cloudy storm.

Kahit papano gumaan ang loob ko sa mga sinabi niya.

Wala pa 'kong tulog at kain pero hindi ko alintana. Ang mahalaga sa'kin ay malaman ko na maayos ang lagay ni Mom.

Habang hinihintay ko na bumalik si Eris. Narinig 'kong tinawag ng nurse na intern ang surname ko. Kaagad akong tumayo para malaman kung anong lagay ni Mom.

"Ms. Hechanova!" pangalawang tawag niya sa apelyido ko.

"Ano pong lagay niya? Kamusta na po si Mom?" sunod sunod na tanong ko.

Pumasok ako sa loob at nakita si Mom na nakahospital clothes at wala pa ring malay. May bandage din sa bandang ulunan niya na may bakas ng dugo.

"Medyo stable na ang lagay niya. May mga test na ginawa sa kanya at minor surgery dahil sa sugat na natamo niya sa ulo. Tingin ni Doc ay nahulog ang pasyente sa hagdan. Hinihintay na lang na magising siya. Minomonitor pa ang lagay ng pasyente lalo't maselan ang kanyang pagbubuntis."