STILL YOURS

KABANATA II

Hanggang sa makauwi ng bahay, hindi pa rin maiwasang isipin ni Amber ang ginawang pagyakap sa kanya ng anak ng kanyang boss. Gano'n na lang ba siya kalungkot para yakapin siya nito at sabihing magiging okey din ang lahat?

Mariin niyang ipinikit ang mga mata saka huminga nang malalim. Oo, mahirap at nakakapagod ang kanyang sitwasyon ngunit mas pinananatili niyang positibo ang kanyang pananaw ngayon dahil mas lalo namang mahirap ang pinagdaanan niya noong mga kabataan niya. Wala naman sigurong mas sasakit pa kung bata ka pa lamang ay pinabayaan ka na ng nanay mo at mas pinili nitong paboran ang bago nitong asawa habang siya, naging laman ng kalsada at sinusubukang mabuhay? Madalas ay kumakalam ang sikmura at kung saan na lang abutin ng gabi ay doon matutulog. Lahat ng prebilihiyo ng isang bata ay ipinagkait sa kanya. Buo at masayang pamilya, bahay na masisilungan, pagkain at higit sa lahat ay ang kagustuhang makapag-aral.

Napaka-unfair talaga ng buhay. Ngunit wala naman siyang magagawa kung magpapakalugmok siya 'di ba? Kaya bata pa lamang, alam na niya kung gaano kahalaga ang bawat kusing na kanyang kinikita. Kaya laking pasasalamat niya ng makilala niya ang kanyang Mama Pre. Ang kaisa-isang tao na tumulong at naniwala sa kanya. Kaya gano'n na lang ang pagtratrabaho niya ngayon dahil pagkatapos siyang palayasin ng mga anak nito, nalaman niyang ipinasok sa isang shelter ang kanyang Mama Pre habang ang mga anak nito, nagpapakasaya at winawaldas ang pera nito. Walang araw na hindi niya ito naiisip at gano'n na lang ang sakit sa puso niya na nagawa itong pabayaan ng sarili nitong mga anak. Katulad rin ng kanyang nanay ang mga anak nito na magaling lamang kapag may mahihita sa'yo. Higit na masakit iyon dahil dugo at laman mo ang may kagagawan. Magkapareho lang sila ng kinahinatnan ng kanyang Mama Pre.

Padapa siyang humiga sa katreng kinahihigaan ng magsimulang dumaloy ang luha sa kanyang magkabilang pisngi. Ilang taon na ba ang nagdaan ngunit ang sakit na dulot ng pag-abandona ng kanyang nanay, bitbit pa rin niya sa dibdib. Nakakalimot ka saglit ngunit kapag naaalala mo, gano'n pa rin ang intensidad ng sakit. Sa lahat ng hirap na kanyang pinagdaanan, imbes na maghanap siya ng taong masisisi, ang ending palaging ang kanyang sarili ang kanyang sinisisi. Lahat inaako niya, na para bang kasalanan niya kung bakit hindi siya mahal ng mga taong mahal niya. Kaya gano'n na lang siguro ang paghahanap niya ng kalinga at pagmamahal sa ibang tao dahil 'yon ang wala sa kanya mula nang bata pa siya. Palagi niyang hinahanap ang validation at importance niya sa taong nagiging malapit sa kanya. But sad to say, palagi siyang bigo. Sa dalawang naging ex-boyfriend niya, ang buong akala niya, totoo at panghabang buhay na ang meron sila pero ang ending, lolokohin lang siya pagkatapos ng lahat. Huli na nang malaman niya na hindi dapat basta nagtitiwala dahil wala namang kasiguruhan ang lahat.

Nakatulugan na lang niya ang pag-iyak. Nagising na lang siya kinabukasan dahil sa pagtunog ng kanyang alarm clock. Alas sais pa lang ng umaga at halos tatlong oras lang ang kanyang naging tulog. Masakit ang kanyang ulo at medyo hindi maganda ang kanyang pakiramdam pero pinilit pa rin niyang bumangon. Nagmumog lang siya at naghilamos bago nagtungo sa tindahan ni Aleng Cora. Bumili siya ng sampung pisong pandesal at isa twin pack na kape. Bumili na rin siya ng gamot, uunahan na niya agad ng gamot ang sakit na nadarama bago pa man ito lumala.

Eksaktong alas siete nang umaga ng umalis siya sa kwartong kanyang inuupahan. May isang oras siyang alloted para sa biyahe na kung tutuusin ay wala pang bente minutos ang tatakbuhin ng biyahe papuntang trabaho, kung hindi nga lang sobrang traffic. Pero kakatwa noong araw na 'yon dahil hindi masyadong traffic kaya nakarating siya sa trabaho, tatlumpong minuto pa bago ang talagang pasok niya.

"Good morning, Ma'am!" masayang bati sa kanya ni Manong Guard.

Ngumiti siya rito. "Good morning, kuya."

"May bisita ka na agad," anito.

"Huh?" kunot-noo kong sambit. "Sino po? Wala naman pong schedule si Ma'am Natasha nang ganito kaaga?"