AYAZ |Yeni Ailem| (ARA VERİLDİ)

18

Hepimiz Gine salonda oturuyorduk ve benim canım sıkılmıştı!

Berkte içimi okumuş gibi "off ben çok sıkıldım"

Arkasından "bende!" Diye sitem ettim.

Emir ve Berk affetmeye karar vermiştim tabi ilk adımı atıp özür dilerlerse.

Sonuçta her zaman küs kalamazdık.

Bu Akay içinde geçerliydi ama benim için onu affetmek biraz zordu.

Neyse

Annem bana dönüp "o zaman fotoğraf albümüne bakalım mı"

Heyecanla ellerimi çırptım "evettt acaba poyraz abimin ifşaları varmıdır?" Dedim imayla

Poyraz abim tek kaşını kaldırarak bana döndü "küçük hanım? Neden acaba benim ifşalarım mesela?"

"Hım belki komiktir diye olamaz mı abicim" birbirimize gözlerimizi kısmış bakıyorduk diğerleride bizi dinliyordu.

"Bir düşüneyim bence olamaz,lan! Olabilir! Anne sakın açma lütfen"

"İş işten geçti oğluşum" dedi annemde sırıtarak.

-

Kahkaha atmaktan artık kırmızıya değil mora dönmüştü rengim.

Poyraz abim o kadar komikti ki!

Bir fotoğrafında çocukken banyoda annemin kop koyu bordo rujunu sürerken yakalanmış be!

Poyraz abimde 'sadece meraktan bir küçücük bakayım dedim' dedi fakat resimde yanaklarına kadar taşmıştı.

Birde poyraz abim Berk uyurken ağzına çorap sokup selfie çekmişti.

Galiba evin yaramazı eskiden oydu.

İçime ister istemez bir hüzün çökmüştü. Çok güzel beraber oldukları fotoğraflar vardı.

Acaba ben karışmasaydım bu fotoğraftaki gibi mutlu olabilecekmiydim?

Düşünmek istemiyordum ne kadar düşünürsem o kadar çöküyordum.

Babam ve annem birbirine sarılıp kitap okuyorlardı.

Hayranlardım onlara ve onların aşkına.

Hep onlara öyle bakınca istemsiz yere onurda aklıma geliyordu acaba öyle olurmuyuz diye?

İçimdeki ses evet diyordu.

Gülümsedim ve poyraz abime döndüm tableti ile bir şeye bakıyordu galiba şirket hakkındaydı.

Emir ve Berk ise telefonları ile ilgileniyorlardı.

Akay

Akay ise odasına çıkmıştı.

Benimde canım sıkıldığı için odama gitmek istedim.

Odama giderken ağlama ve hıçkırık sesleri duydum. Akayın odasından..

"Ö-özür dilerim"

"Çok kötüyüm b-böyle yapmamalıydım benden nefret ediyor!"

Gözlerim dolmuştu onun hatalı olduğunu biliyordum ama onun için üzülüyordum. Ah ayran gönlüm!

"Allah'ım çok yanlız hissediyorum" dedi sessizce.

O sözü söylediği anda ağzımdan hıçkırık kopmuştu.

Ve kapının ardından beni farketmişti.

O hissi çok iyi biliyordum koskoca on beş sene boyunca hep yanlızdım ailem dediğim insanlar beni insan olarak görmüyordu, okuldakiler ise ben görünmezmişim gibi davranıyorlardı her zaman.