ဒီေန႔ကေတာ့ ကြၽန္မအတြက္တစ္ကယ္ကို က်က္သေရအျဖာျဖာတုန္းပါတယ္။ အိပ္ယာႏိုးကတည္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုအလြဲလြဲေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ေနတာပဲ။ သြားတိုက္ေဆးကိုမ်က္ႏွာလိမ္းမိလို႔လိမ္းမိ မ်က္ႏွာသစ္ေဆးကိုေယာင္းၿပီးသြားတိုက္မိလို႔သြားတိုက္နဲ႔ ဒီေန႔ဘာေတြမ်ားဒီေလာက္ကံဆိုးေနရတာပါလိမ့္။
အခုလဲ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးနာရီၾကည့္လိုက္ေတာ 9ခြဲေနေလၿပီ။ 9:45 မွာစမယ့္သင္တန္းအတြက္ မနက္စာေပါင္မုန႔္ခ်ပ္ေလးကိုကိုက္ၿပီး ဟိုသူငယ္ခ်င္းအစုတ္ပလုတ္ဆီ ထေျပးရေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေလာက္ေနာက္က်ေနၿပီကို ဘာလို႔လာမႏႈိးတာလဲဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္လဲစိတ္တိုေနမိတယ္။
ဒီေန႔က်မွလိုင္းကားေတြက အရင္ေန႔ကထက္ေတာင္ပိုၿပီးလူက်ပ္ေနေသးတယ္။ လူေခ်ာင္မယ့္ကားကို ဒီတိုင္းသာဆက္ေစာင့္ေနအုံးမယ္ဆိုရင္ ငါေလးသင္တန္းကိုေသခ်ာေပါက္ကိုလြတ္ေတာ့မွာ အဲ့ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး ေျပးသြားဖို႔လုပ္ျပန္ေတာ့ တစ္ဖက္ကလာေနတဲ့ကားနဲ႔တိုက္မိမလိုျဖစ္ၿပီး မနည္းေတာင္းပန္ခဲ့ရေသးတယ္။
ျပႆနာေပါင္းေသာင္းေျခက္ေထာင္ကိုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေတာ့ေရာက္လာတဲ့ေနရာကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္သင္တန္းေတာ့ဘယ္ဟုတ္ဦးမလဲ။ ဝမ္းမနာသူငယ္ခ်င္းေလးရဲ႕အိမ္ကိုေရာက္မွ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငါးမိနစ္ပဲကြၽန္မတို႔မွာအခ်ိန္ရေတာ့တယ္။ ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ဟိုကာလနဂါးက အိမ္မက္ထဲမွာေပ်ာ္ေမြ႕လို႔ေကာင္းတုန္း ဘာေတြမက္ေနလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္အျမင္ကပ္ခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ ၿပဳံးၿဖီးေနတာလဲမသိဘူး။ ကြၽန္မလဲခ်စ္လွစြာေသာသူငယ္ခ်င္းမေလးကို အညင္သာဆုံးနည္းနဲ႔ပဲႏႈိးလိုက္ေတာ့တယ္။
ဘုန္း! "အ့"
"ၿဗဲ~~ေသပါၿပီ မမအဝန္းေလးက တြန္းထုတ္တာနာလိုက္တာ"
"..."
ဒီအ႐ိုင္းအစိုင္းကေတာ့ သူ႔မမနဲ႔အိမ္မက္ထဲမွာသာယာေနတာပဲ။ အခုေတာင္ၾကည့္ပါလား ကြၽန္မကေျခေထာက္နဲ႔ကန္ခ်တာကို သူ႔မမကတြန္းထုတ္လိုက္တယ္ဆိုပဲ။
"Bae Jin Sol!!"
"ရွင္! အမ္ မဟုတ္.. ေယာင္လို႔။ ဘာလဲ"
