၃လဆိုတဲ့အခ်ိန္တစ္ခုၾကာသြားခဲ့ေသာ္လည္း အရာရာဟာမေျပာင္းလဲပဲ႐ွိေနတုန္း။ တစ္ေန႔တာကိုသံပတ္ေပးခံထားရတဲ့အ႐ုပ္လိုမ်ိဳး ႏိုးလာလိုက္ သင္တန္းသြားလိုက္ အိမ္ျပန္လိုက္ ဝမ္းနည္းလာတဲ့ခံစားခ်က္ႀကီးေၾကာင့္အခန္းထဲမွာႀကိတ္ငိုရလိုက္ ေနာက္တစ္ေန႔ကိုဒီအတိုင္ျပန္ျဖတ္သန္းဖို႔အိပ္စက္လိုက္နဲ႔ သံုးလဆိုတဲ့အခ်ိန္ႀကီးကိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။
အရာအားလံုးကအဆင္ေျပေနတာမ်ိဳးလဲမဟုတ္ေသးျပန္ဘူး ဥပမာbae baeကလဲဒီသံုးလအတြင္းမွာခက္ခဲတဲ့အခ်ိန္ေတြ႐ွိခဲ့ေသးတယ္။ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ေစာင့္ေ႐ွာက္ရင္းနဲ႔ပဲ ဒီသံုးလကိုအတူတူေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ၾကတယ္။
*So say we'll be always, always
Say it will be you and me 'til the old days*
ဖုန္းringtoneသံေၾကာင့္ေတြးလက္စကိုျဖတ္ကာ ဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ baeဆီက
"ဟယ္လို"
"ဟယ္လိုyoona ငါဒီေန႔သင္တန္းခြင့္တိုင္မလို႔"
"ေအာ္အဲ့တာဆိုငါလဲမသြားေတာ့ဘူးေလ"
"ဒါနဲ႔ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
baeကခနၾကာေအာင္တိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ
"ဟိုေလ မမေနမေကာင္းလို႔အဲ့တာ..."
baeကဆက္မေျပာေတာ့ဘူး ကြၽန္မလဲနားလည္တာမို႔ဘာမွမျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပလိုက္တယ္။ baeနဲ႔ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာမ႐ွိတာနဲ႔ အိမ္ေအာက္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ အေမကေတာ့အေဖနဲ႔အတူအျပင္သြားတယ္။
ပ်င္းလာတာေၾကာင့္အိမ္အေပၚျပန္တက္ဖို႔အလုပ္ အိမ္ေ႐ွ႕မွာလာရပ္ေနတဲ့လူေၾကာင့္ျခံေ႐ွ႕ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
"ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔လဲ႐ွင့္"
"ညီမကSull Yoona လား"
ကြၽန္မအနည္းငယ္ေၾကာင္သြားကာထိုလူကိုေခါင္းအစေျခအဆံုးၾကည့္လိုက္တယ္။ ၾကည့္ရတာစာပို႔သမားပံုစံမ်ိဳးပဲ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာဘယ္လိုလူကမ်ား စာပို႔သမားနဲ႔စာပို႔ေနၾကေသးလဲမသိပါဘူး။
"ဟုတ္ပါတယ္ ညီမပါ"
ထိုလူကသူကိုင္ထားတဲ့စာအိတ္ကိုကြၽန္မကိုေပးကာ
