MÜDÂNÂ

6. DEVİN

Selaam! Ben geldim. Bölüme geçmeden önce oy atarsanız yeni bölümü erken yayınlayabilirim :)
Burada, benimle olduğunuz ve desteklediğiniz için teşekkür ederim. Sizi çok seviyorum♡
Keyifli okumalar!

●●●

1 AY SONRA...

Gözler yalan söyler miydi? Eğer o kişiye kandıysan, gözleri yalan söylese bile anlamazsın. Peki ya ben? Kanmış mıydım birine? Bilemezdim.

Bir numara aramıştı beni açmıştım. 'Babanız vefat etti. Cenaze işlemleri için gelmelisiniz.' Demişti. Babam mı vardı benim? Babalar, kızlarını bırakıp gitmezdi. Hep yanlarında olurdu. Saçlarını okşardı, sarılırdı, öperdi. Başka bir erkeğin sevgisine muhtaç bırakmazdı. 'Baba'nın anlamı benim sözlüğümde yoktu. Hiç olmamıştı.

Nerede miydim? Ankara'nın soğuk ayazında mezarlıktaydım. Yere çökmüştüm, öylece izliyordum onun mezarını. Sanki bu soğuk hava vücuduma vurarak, kalbimdeki acıyı daha da dayanılmaz hâle getiriyordu. Yalnızdım, hem mezarlıkta hem de yaşantımda. Nasıl başa çıkacaktım ben bu acıyla? Kim dindirirdi bu acımı? Kim silerdi göz yaşlarımı? Kimse.

Yanağımdaki yaşlar boynuma doğru ilerliyordu. Soğuğu hissettikçe yüzümde donuyorlardı sanki. Asla onun için ağlamazdım, zaten onun için ağlamıyordum ben. Kendim için ağlıyordum. Yaşadıklarıma ağlıyordum. Bana yaşattıklarını göz ardı edip cenazesini gömmüştüm. Benden başka kimsesi yok muydu onun? Niye ben gelmiştim?

Belki de bu hayatta onu gerçekten sevecek bir aile bulamadığından kimsesi yoktu. Ya da diğer insanlara da hiçbir zaman unutmayacak acılar bırakmıştı.

Sessizde olan telefonum durmadan cebimde titriyordu. Eminim ki arayan Nehir'di. Zaten ondan başka kimse merak etmezdi beni.

Beş günlüğüne izin almıştım şirketten. Zaten bir aydır hep çalışıyordum kimse de bir tuhaflık sezmemişti. Ama Nehir, anlamıştı. Üç gündür buradaydım, otelde kalıyordum ama evimi özlemiştim. Bu gece dönecektim. İki gün içinde toparlanıp, hayatıma devam edecektim. Hiçbir şey olmamış gibi davranacaktım her zaman yaptığım gibi.

•••

ALEN'DEN...

Gözden ırak olan gönülden de ırak olur, sözünü kim söylemişti?

O kişiyi bulup ona sormak istiyordum.

3 gündür yoktu. Nasıldı, neredeydi bilmiyordum. Bilmiyor olmak daha da canımı sıkıyordu. Sadece evde olmadığını biliyordum. Odama girdiğinde içeri yayılan kokusunu özlemiştim. Yakınımda, yanımda olan varlığını hissetmeyi özlemiştim. O olmayınca hep sinirliydim. Onu görsem geçerdi bunların hepsi. Gelsindi artık.

"Birader, ne olacak senin bu halin ya? Anamızdan emdiğimiz sütü burnumuzdan getirdin. Yeter ulan terk edeceğim bu şirketi." Diyen Denizle kafamı ona doğru çevirip boş boş yüzüne bakmıştım.

Deniz, vefat etmiş olan amcamın oğluydu. Bütün işleri onunla beraber yürütürdük. Kardeş olmuştuk birbirimize.

"Ama ben senin derdini biliyorum. Onu görmüyorsun diye böylesin. Yırtıcı kaplanlar gibisin, birinin minik bir hatasını gördün mü hemen atlıyorsun üzerlerine."