İnsanlar, içindekileri kimseye anlatamadan mutlu görünmeye çalışırdı. Ama o içinde sakladıkları bir süre sonra içlerini çürütürdü.
Onlarda birilerine anlatıp geçer sanırdı.
Sahi anlatınca geçer miydi? Unutulur muydu yaşanılanlar? O da herşeyini an...
Bu bölümü kitabı yazmaya başlamadan önce kafamda yazmıştım. Benim için anlamı özel olan bir bölüm umarım sizin içinde öyle olur...
Yorum yapmayı ve oylamayı unutmayın!
Keyifli okumalar!
°●°●°●°●°
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şarkı önerisi:
Beach House, Space Song Chris Isaac, Wicked Game
● ● ●
▫️▪️08.11.2018▪️▫️
Soğuk geçen kasım ayında havada buhranlık varmışçasına bulutluydu. Tıpkı insanların içine kapanık oluşu gibi kapalı bulutluydu. Ve her an yağmurun yağabileceğini gösteriyordu.
İnsanlar bu havada evlerindeyken, genç kız işine alınabilmesi için böyle soğuk bir kasım ayı kenara dursun, o gece gündüz demeden çalışıyordu. Sabredip dişini sıkarsa staj yaptığı şirkette mesleğini yapacağına inanıyordu.
Genç kız, batıl inanç denen şeylere de inanırdı. Doğru bildiği yanlışlara zamanında nasıl inandıysa öyle inanıyordu.
Küçüklüğünden beri yaşadığı hayat ona acımasızca davranıyordu. Başka biri değil, o kendine hayatın gerçeklerini öğretmişti.
'Bak Elfida,' demişti. 'Dünya vahşidir ama insanlar olmadan önce dünya yaşanabilecek bir yerdi.' tekrar ederse beynine daha çok kazınırmış gibi 'Kötüler yoktu ve yaşanabilecek bir yerdi.' demişti kendine. 'Dünyayı vahşileştiren insanlardı.'
'Dikkatli olmalısın çünkü başkaları, senin kendini baltalamanı sağlayabilir.'
