MÜDÂNÂ

27. KALBE İLK VE SON AKAN

Merhaba çiçeklerim... uzun bir aradan sonra yeni bölüm yayımladım ve erişim engeli yüzünden birçok sorum var. Yayımladığım zaman kaç kişi okuyabiliyor veya okuyamıyor, bilmiyorum. Bu sorunun önüne nasıl geçerim onu da bilmiyorum. Sadece bir fikrim var ve çok talep gelirse öyle devam edeceğim. Lütfen birkaç kişi dahi olsanız fikrinizi belirtin çünkü benim için çok önemli...

WhatsApp kanalı açıp bölümleri PDF hâline getirip hem oradan hem buradan paylaşmak?

Sadece buradan paylaşmak?

Size panomda bahsettiğim sürpriz ne zaman, diye soracak olursanız... 30.08.2024 (bugün) Cuma günü saat 20.00'da sürprizi sizinle buradan paylaşacağım! Lütfen beni yalnız bırakmayınn!🤍🫂

Neyse çok uzatmadan bölüme geçelim... Bölümü oylamayı ve satır aralarına yorum yapmayı unutmayınn

Keyifli okumalar dilerim!

● ● ●

"Benim de kahramanım sensin Alen..." fısıldayışımla beraber beni daha sıkı sarıp sarmaladı. Göğüs kafesinde saklamak ister gibi sarılıyordu bana.

"Elfida... ben sana bağırmak istemedim. Senin canını yakma ihtimali delirtti beni, nasıl sesim yükseldi anlamadım. Özür dilerim, Kor Dudaklım. Özür dilerim, özür dilerim. Bağırmak istemedim ve hiç yapmamalıydım biliyorum ama affet beni..."

"Bana af ile gelirsen ben seni hep affederim."

Özleminden sızlayan parmak uçlarım siyah saçları arasında kaybolurken açan çiçekler gibi büyüyen gülüşünü izledim sessizce. Alnı alnıma yaslandığında burunlarımız birbirine değdi. O an bütün oksijenim dudaklarından soluduğu nefesleri oldu. Bacağımda duran elini yukarı ilerlettiğinde yüzüme düşen asi saçlarımı usulca kulağımın arkasına sıkıştırdı ve durmadan ilerleyerek sol omzum ve gerdanımdaki saçları da arkaya iterek bütün tenimi ortaya çıkardı.

Bakışları üzerimdeki bluzda durdu ve şu an fark ettiğini yeni kavradım. Müjgan'ın giymem için verdiği uzun kollu bluz hâlâ üzerimdeydi.

Her iki eli hiç tereddütsüz bluzun eteğini kavradı. "Kollarını kaldır, güzelim." Birkaç saniye yaşanılanları sindirmeye çalıştım çünkü unutmak asla kolay değildi. Alen görmese de kıyafetleri Müjgan'ın verdiğini tahmin edebiliyordu. Aslında kriz anında fark edemesem de şimdi anlıyordum. Müjgan bana karşı hiçbir zaman kötü niyetli değildi. Üstümü değiştirmemi istemişti çünkü o kadar adamın içinde rahatsız olacağımı biliyordu. Kafamı içindeki kalabalıktan sıyrılmamı sağlayan yine oydu.

"Kollar," dedi otoriter sesi. Kollarımı yukarı kaldırdığımda bluzu hiç beklemeden çıkardı. Kötü niyetli olmadığını biliyordum. Tek istediği kötü anıları kafamdan atmaktı. Önünde siyah sutyenimle kalakaldığımda utanca dair hiçbir şey hissetmiyordum. Bluzu kenara bıraktığında her iki elini aynı yere yerleştirdi. "Aferin güzelime." diyerek fısıldadığında parmakları sırtımı okşuyordu. Alnıma tüy gibi bir öpücük bıraktığında elimi ve kafamı göğsüne yasladım.

O yanımdaydı. Huzur ve güveni de kendiyle getiriyordu.

"Alen," diyerek mırıldandım sessizliği bozarken. "Bugün anneni görmeye gidebilir miyiz? Ailenle tanışmak istiyorum."