MÜDÂNÂ

23. HİÇSİZLİKTEN HİSLER

Bölümü oylamayı ve satır aralarına yorum yapmayı unutmayın diyorum ama kime diyorum ki ben... kimse yapmıyor ve üzülüyorum cidden.🥲

Keyifli okumalar dilerim!

● ● ●

Çok değil daha yirmi dakika önceye kadar yanımda olan huzurun sıcak kolları beni soğuk diyarlara bıraktığında açabildim gözlerimi.

O yoktu ve ben üşüyordum.

Gözlerim emin olmak ister gibi etrafta geziniyor ve sonunda odada olmadığına inandırabiliyorum kendimi. Beni huzursuz eden hisler dolanıyor etrafımda. Garip olan ise bu huzursuzluğun sebebi Alen değil. Başka bir sebep var ama kalbimi yokladığımda, kimin yüzünden diyerek kendime sorduğumda aldığım cevap; hiç.

Bir hiç var kalbimde ve bana soğuk diyarlardan hiçsizlikten hisler getiriyor.

Şaşırmıyorum hiç. Sorgulamıyorum da. Zaten ben de sorgulayacak yürek yok, biliyorum. Hiçbir zaman olmadı. Cevabını biliyorum bu sorunun, aklıma soruyorum neden, diye.

Zamanı mıydı şimdi?

Gözden ırak olan gönülden de ırak olur, sözüne hiç inanmıyorum ben.

Çünkü annem benim gönlümden ırak değil. Tek yaptığım şey kendimi kandırmak. Onu göremeyince, arayamayınca, ismini duyamayınca veya hatırlamayınca unuturum sanıyorum.

Ama unutamıyorum.

Aniden çıkagelen bir karabasan gibi tepemde beliriyor.
Gözleri, acıtan sözleri ve şefkatsizliği.
İnsan en çok canını yakan kişiyi unutamıyor bu hayatta.

Keşke seni unutsam anne. Keşke canımı en çok yakan kişi sen olmasan. Keşke dediğimde bir aralar aklıma düşen söz tekrar beliriyor, beynimde yankılanıyor yine.

Keşkeler işe yaramıyor Elfida.
Onlar bir "hiç".

İçinde bulunduğum huzursuzluk kenara dursun bir de beni acıdan kıvrandıran regl sancılarım vardı. Bu hâldeyken kendimi savunmasız ve halsiz hissediyordum.

Yataktan çıktığımda eve gelmeden önce bana giydirdiği eşofman takımına baktım. Küçük bir gülümseme belirdi dudaklarımda. Adımlarımı hızlandırarak merdivenlere ulaştığımda beni yerime sabitleyen bir ses vardı. Bu ses bir kadına aitti.

Aşağıda ağlayan bir kadın vardı.

Kadının ince sesi salondaydı ve yukarıdan duyulacak derecedeydi. Alen yanında mıydı ki? Eğer yanındaysa neden bu kadar sessizdi? Aşağıya indim ve şöminenin çaprazındaki koltukta oturan kadını görünce duraksadım. Arkası dönüktü bana. Tam karşısında ayakta dikilen Alen'in bakışları bana döndüğünde ona bakamadım. Ben o kadını izliyordum. Ve en acısı ise ben bu kadını tanıyordum.