W Internacie zła

XI. Bóg to dupek

Oddychała ciężko, próbując utrzymać się na nogach. Wszystko na chwilę stanęło. Lucyfer nie odzywał się, Gabriel nawet się nie poruszył. Bóg wszedł do pokoju, pewnym krokiem. Stanął bliżej nich i podniósł dłoń nieznacznie do góry, jakby się witając. Miał na sobie czarną bluzkę bez rękawów, marynarkę tego samego koloru i białe, eleganckie spodnie.

- Ty - powiedział, wskazując na nią palcem. - Chodź tutaj.

Przełknęła ślinę, nie wiedząc co robić. Czy byli uratowani? Czemu Lucyfer nie uciekał? Po chwili wahania zrobiła co kazał i podeszła nieco bliżej.

- Wzywałaś mnie? - zapytał szorstko, przyglądając jej się uważnie. Miał brązowe, kręcone włosy i oczy tego samego koloru. Był średniego wzrostu. Jego skóra miała ciemniejszy odcień. Wyglądał na obcokrajowca. Poza tym nie wyróżniał się niczym. - Mów mi Jahwe.

Nie tak wyobrażała sobie Boga. Myślała że będzie raczej wysokim, przystojnym blondynem lub starym dziadkiem z brodą.

- Tak... - odpowiedziała zdławionym tonem, przecierając wyschnięte już łzy z policzków. - On chce cię zabić - odwróciła się, wskazując na Lucyfera.

- Ojcze - Lucyfer skinął pogardliwie głową. - Dawno się nie widzieliśmy. Tylko się pojawiłeś a już wszystko psujesz...

Nie mogła uwierzyć w to co usłyszała. Popatrzyła na Gabriela, który wydawał się równie zszokowany co reszta.

Jahwe zamknął oczy jakby modląc się o cierpliwość. Było to dość dwuznaczne biorąc pod uwagę to kim był.

- Mógłbyś w końcu dorosnąć i mi wybaczyć, Lucyferze - usłyszała po chwili jego odpowiedź, która wydawała się tak nierealna...

Pstryknął palcami, uwalniając Mike'a i Ezechiela, którzy wcześniej byli przywiązani od krzeseł. Cała trójka jak na komendę stanęła za plecami Holly.

- Jahwe... - zaczął Ezechiel, ale Bóg uciszył go jednym gestem.

- Milcz - powiedział, a później podszedł do Lucyfera, który wyglądał w tamtej chwili jak małe, obrażone dziecko, ubrudzone krwią. - Pozwoliłem ci zostać w tym świecie pod warunkiem że nie będziesz kombinował, a co tutaj widzę? - Dotknął go palcem wskazującym, a później przeniósł go na ciało Aleksa.

Wszyscy podążyli za jego wzrokiem, nie wiedząc jak się zachować. Holly miała wrażenie, że zaraz zwymiotuje.

- Nie masz już nade mną władzy, nie wrócę tam... - Lucyfer wskazał na sufit, sugerując niebo. - Ani tam! - Tym razem tupnął nogą jak małe dziecko.

Jego aparycja i zachowanie było totalnie przeciwne temu które poznała Vain. Wydawał jej się inną osobą. Oprócz odrazy jaką do niego czuła, jego drugie oblicze wydało jej się żałosne i dziecinne.

- Jahwe? - Zapytała cicho, chcąc zwrócić jego uwagę.

Odwrócił się powoli w jej stronę. Przełknęła ślinę gdy ich spojrzenia się skrzyżowały. Co miała zrobić? Poprosić Boga o zabicie Lucyfera? Przywrócenie Aleksa do żywych? A może przywrócenie rodziców?

- Zapomnij o tym, Holly - odpowiedział nagle na wszystkie niezadane przez nią pytania. - A teraz bądźcie tak uprzejmi i wyjdźcie. Muszę porozmawiać z synem.

Popatrzyła na Ezechiela, ale ten tylko machnął nieznacznie ręką i zaczął iść w stronę drzwi. Pozostała dwójka zrobiła to samo. Tylko ona nadal stała w miejscu i patrzyła na ciało Aleksa, leżące na podłodze w kałuży krwi.

- Wszystko dzieje się po coś - usłyszała słowa Boga, a gdy na niego spojrzała miała ochotę splunąć mu pod nogi za to jak to wszystko traktował. - Nie sprzeciwiaj mi się.