"Serçeler ağlarsa ölürmüş Yusufhan. Seninle dolu dolu yaşamak istiyorum, öldürme beni olur mu?"
•
Damarlarında delilik akan adamın serçesi olma hikayem.
Başlangıç tarihi: 05.03.2023
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sebepsiz ve saçma olabilirdi bu öfkem fakat Yusufhan'a işini başına çalmasını söylememek için zor zapdettim kendimi.
Yaman ağabeyim düşünceyle sakalını kaşıdı, "İyi, güzel düşünmüşsünüz de, mahcup oldum size." Aha vallahi kabul edecekti!
Kalender ağa bana göre gereksiz olan bir alçakgönüllülükle, "Mahcup olacak bir şey yok oğlum. Bizim güvenilir birine, senin de işe ihtiyacın var. Eksiklerimizi tamamlayalım." diye konuştu. Ayağında yeri adeta döven uzun çizmesi, şalvarı, başındaki şapka ve üzerindeki yeleğiyle tam bir ağaydı.
"Allah razı olsun, sizin gibi iyi insanlarla karşılaşmak herkese nasip olmaz." diyerek, kabul etmiş oldu ağabeyim.
Yusufhan'a baktım gözlerimi belerterek. Amacının ne olduğunu bilmiyordum ama bir tarafına monte etmek farz olmuştu o amacı! O da bana bakıyordu utanmadan. Tabi huyumdan suyumdan birhaber olduğu için bilmiyordu ne denli sinirlendiğimi ama öğretirdik evelallah.
"Biz daha fazla geç olmadan kalkalım." dedi, ağabeyim karşısındaki heybet abidelerine bakarak. "Şehirde halletmem gereken işler var."
Kalender ağa anında, "Kattiyen olmaz." diyerek, elini ağabeyimin elinin üzerine koydu. Ne kadar iyi bir adam olduğunu düşündüm fakat sonra aklıma Yusufhan'ın söyledikleri gelip, tepkisiz kalmaya devam ettim. "Evime gelen misafiri soframıza oturmadan bırakmam." dedi net bir dille.
Yaman ağabeyim oturduğu yerde itiraz etmek adına kıvrandı durdu. İşi de olsa karşısındaki adam o kadar itiraz istemez şekilde konuşuyordu ki, adeta ne derse yapacak kıvama gelirdiniz.
Yusufhan, "İşini ertele Yaman." dedi. "Ben size geldim oturdum sofranıza, iadei ziyaret gerek." Bayramlık ağzımı açsam, ona bir güzel gösterecektim iadei ziyareti!
"Peki madem, " dedi. Benim elbise hayallerimi suya düşürerek. "Kalalım yemeğe madem." Vakit ikindiye geliyordu, akşama kadar burada mıydık yani? Yusufhan'ın zafer nidalarının emaresi olan alltan alttan sırıtan suratına yumruk atmak istedim.
Sonra üçü birden hararetli bir sohbete tutuştular. Ağabeyimle Kıratlıların ortak noktasını düşünsem bir tane bulamazdım ama laf lafı açmıştı aralarında. Konuyla alakasız olduğum ve de Yusufhan'ın göz hapsi altında ferahça oturmam mümkün olmadığı için kıpırdanıp durdum.
