"Serçeler ağlarsa ölürmüş Yusufhan. Seninle dolu dolu yaşamak istiyorum, öldürme beni olur mu?"
•
Damarlarında delilik akan adamın serçesi olma hikayem.
Başlangıç tarihi: 05.03.2023
Selamlar canlarım 🥺🥺 Çok beklettim biliyorum... Fakat bu kız üniversiteden mezun olduğu için girmesi gereken birçok sınavı, uğraşması gereken birçok meselesi vardı 🥲🥺 Hallettim çok şükür... Merak eden, soran, yokluğumu farkeden herkese çok çokk teşekkür ederim 🤍🥺
Bu arada... 100b olamıza çok az kalmış 🥺🥺 Var olan herkes iyi ki var... 🥺🤧🫂
Aşk dolu bir bölüm oldu çünkü inanın ikisini de üzmek istemiyorum 🥺
Fazla uzun bir bölüm olmasa da geldim sonuçta jdjsh desteklerinizi esirgemeyinizzzzzzzzz çünkü üzülürümmm 😗🥲🥺☹️💋
Sınır koymuyorum fakat kafamda belli bir sınır varr... Boşluk bulduğum her vakitte bölüm gelecek, belirli bir gün veremiyorum maalesef 🥲
Ee haydi o zamannnn çok konuştuuum, bölüme alayım siziiiii, yorumlarınızı, düşüncelerinizi bekliyorum ♥️
•
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gazel! Kız Gazel, haydi uyan kahvaltı yapıyoruz!" Kulağıma çok da uzaktan gelmeyen fakat bir o kadar sinir bozucu çağrı ile gözlerime gönülsüzce araladım. Muhteşem bir gün başlangıcı için fazla uykusuzdum. "Off... Uyandım uyandım."
Elini beline koymuş Gamze bana sabırsızca gözlerini dikmişti. "Herkes seni bekliyor kahvaltı için, babam sinirlenmeden gel hemen hadi, ben iniyorum."
Kaşlarımı çatıp savaş alanına dönmüş saçlarımı gözümün önünden çekerken doğruldum. "Yusufhan nerede?"
Omuz silkip bana, "Aşağıdaaa..." diye yanıt verdikten sonra dönüp arkasını gitti.
Kendi kendime verdiği cevabı kafamda döndürüp durdum. Yusufhan bensiz aşağı inmişti ve uyandırmak için dahi kendisi gelmiyordu öyle mi? Sürünmesini isterken öküzlüğünü konuşturup beni yanlış anlayarak sanırım geri adım atmayı seçmişti.
Bir hırsla kalkıp yüzümi yıkayıp kendime çeki düzen verdikten sonra elime ne geldiyse giyinip kendimi odadan dışarı attım. Geniş masaya kurulmuş envai çeşit kahvaltılıklara takati kalmamış halde bakan kayınbabam elinden gelse beni bir kaşık suda boğacaktı sanırım.
Masaya yaklaşıp Yusufhan'ın yanındaki yerime oturdum. "Günaydın herkese, kusura kalmayın geç kaldım." diye açıklama yaptım. Yanımdaki Yusufhan'ın varlığı beni ilk günki gibi heyecanlandırırken, o benim aksime ben masaya oturur oturmaz kahvaltısına başlayıp yüzünü bir defa olsun yüzüme çevirmemişti. Gönlüm kırıldı, içim burkuldu, kalbimi bir elin avuçladığını hissettim.
Ben dudağımı ısırıp ağlama isteğimi bastırırken, herkes günlerdir oruç tutmuş gibi kahvaltısına başlamıştı. Narin teyzenin hayra açılmayan ağzı lokmamı yutmama izin vermeden açıldı, "Gazel kızım," dedi, yumuşak bir giriş olmasına rağmen bu beni ürpertirken. Herkesten her şeyi bekliyor olmak, aynı evde yaşadığın insanlara güvenmiyor olmak çok zordu. "Babaevini ziyaret etmemiz icap eder e artık. Ayıp oldu adamcağıza, ağabeylerine. Kızlarını kaptıkaçtı gibi."
