Ζωή Ποδήλατο

Κεφάλαιο 3

Μόλις μου άνοιξαν την πόρτα έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Καλά ποιός έχει τόσα πολλά λεφτά; το σπίτι είναι σαν παλάτι.

Ο ιδιοκτήτης μάλλον είναι απο αυτούς που ότι αγγίζουν γίνεται χρυσός.

Οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με πίνακες προφανώς τεράστιας χρηματικής αξίας καθώς χρυσά και ασημένια αντικείμενα ήταν πάνω σε μεγαλοπρεπή κλασικά έπιπλα.

Όμως πολύ σκοτεινά ρε παιδί μου. Καλοκαίρι έχουμε! Όλες οι κουρτίνες κλειστές. Μόνο ενας μεγάλος πολυέλεος φωτίζει τον χώρο. Λες να τους ψάχνει κανένας και να κρύβονται; γι' αυτό έχουν τις κουρτίνες κλειστές.

Μπα.

"Το όνομα σας;" με ρώτησε ο κύριος που μου άνοιξε την πόρτα διακόπτωντας τις σκέψεις μου. Πρέπει να είναι γύρω στα 50.

"Ευτυχία! Ευτυχία Παύλου." απάντησα χαρούμενα. Με κοίταζε απο πάνω μέχρι κάτω. Νιώθω σα να με περνάνε απο ανάκριση.

"Εγώ είμαι ο Αιμίλιος, λοιπόν πέρασε απ' εδώ στο σαλόνι όπου είναι και οι υπόλοιποι» μουρμουρισε σκεφτικός. Μάλλον δεν με συμπάθησε και πολύ. Δεν έδωσα σημασία για να μην χαλάσω την διάθεση μου απο ακόμα μια λάθος δουλειά. Του χαμογέλασα και ακολούθησα τις οδηγίες του.

Κατευθήνθηκα στο σαλόνι και κάθησα διπλα απο μια κοπελα με κοκκινα μαλλια. Ολοι με κοιταζαν πολυ περιεργα. Αρχησα να νιωθω αβολα αλλα ποιος νοιαζετε! Δεν εχουν ξαναδει ανθρωπο με τζιν και αθλητικα;...μαλλον οχι.

Ο Αντρεας ειχε δικαιο, ολοι ειναι ντυμενοι πολυ επισημα και ειναι πολυ σοβαροι. Δεν αρμοζουν τα ρουχα μου σε ενα τετοιο μερος. Με βλεπω να χανω και αυτη την δουλεια.

Ο Αιμιλιος ηρθε στο σαλονι και μας κοιταξε ολους. Μολις εφτασε σε εμενα του χαμογελασα. Μαλλον ημουν η μονη.

"Λοιπον, το ονομα μου ειναι Αιμιλιος. Χρειαζομαστε ενα ατομο για τον καθημερινο καθαρισμο του σπιτιου. Αλλωστε γι' αυτο ειστε σημερα εδω." ειπε με επαγγελματικο υφος και μας κοιτουσε προσεχτικα σαν να περνουσαμε απο ελεγχο.

"Εσυ! Συγχαρητήρια, πηρες την θεση!" ειπε και εδειξε προς την μεριά μου. Γύρισα πίσω μου διακριτικά να δω ποιά ήταν η τυχερή. Ψίθυροι άρχισαν να ακουγονται στην αιθουσα. Μα δεν υπάρχει...καλέ! Για εμένα λέει! Μα γιατί εμενα; δηλαδη ναι! Εχω δουλεια! Αλλα...γιατι εμενα; θελω να πω αν ημουν στη θεση του Αιμιλιου δεν θα με διαλεγα. Οι ερωτησεις άρχισαν να βομβαρδιζουν τον εγκεφαλο μου η μια μετα την αλλη.