Ζωή Ποδήλατο

Κεφάλαιο 23

Η επομενη μερα δεν αργησε να ερθει. Το πρωι εκανα τις δουλειες του σπιτιου. Μη ξεχναμε οτι δουλευω εδω. Εκεινος ηταν εξαφανισμενος απο το πρωι. Πρεπει οπωσδηποτε να μιλησουμε. Μου χρωσταει καποιες εξηγησεις γι' αυτο που εκανε χθες. Δεν γινετε να με φιλαει και μετα να εξαφανιζεται. Και με ποιο δικαιωμα ερχεται, με φιλαει και με αναστατωνει;

Ποιος ειναι δηλαδη και τον σκεφτομαι συνεχεια;;

Βγες απο το μυαλό μου τέρας της κολάσεως.

Η ωρα περασε αρκετα γρηγορα και πηγα στο σχολειο της Ελενης και την περιμενα. Ολα τα παιδακια ετρεχαν χαρουμενα στις μητερες τους που ηρθαν να τα παραλαβουν. Το δικο μου παιδι παλι ηταν εξαφανισμενο.

Κατεβηκα απο το αμαξι και αρχισα να την ψαχνω.

"Ψαχνετε καποιον;" μια γυναικια φωνη με τρομαξε.

"Εε ναι, περιμενω την κορη μου."

"Το ονομα της;"

"Ελενη..." πηγα να της πω το ονομα αλλα με διεκοψε.

"Η Ελενη εχει φυγει ηδη. Ενας κυριος ηρθε και την πηρε."

"Τι εννοειτε; η κορη μου εφυγε με ενα αγνωστο;" υψωσα τον τονο της φωνης μου.

"Μας ειπε οτι τον γνωριζει."

"Μπορειτε να μου πειτε το ονομα του κυριου;" ρωτησα προσπαθωντας να παραμεινω ψυχραιμη.

"Δεν το γνωριζω."

"Αφησατε το παιδι μου να φυγει μονο με εναν αγνωστο;"

"Οπως σας ειπα και πριν η Ελενη μας ειπε οτ..." πηγε να δικαιολογηθει αλλα την διεκοψα.

"Και εσεις ακουσατε ενα μικρο παιδι;" ειχα βγει εκτος οριων. Χαθηκε η κορη μου και αυτη προσπαθει να βρει δικαιολογιες. Εχω πανικοβληθει. Μπηκα με φορα στο αυτοκινητο και πατησα γκαζι. Τρεχω σαν τρελη στους δρομους. Δεν θελω να πιστευω οτι κατι επαθε. Δεν θα το αντεξω. Ισως να την πηρε ο Αιμιλιος ή ο αδερφός μου. Αλλα θα με ειδοποιούσαν. Γαμωτο!

Οταν εφτασα στο σπιτι μπηκα οσο πιο γρηγορα μπορουσα μεσα.

"Αιμιλιε που ειναι η Ελενη;" ειπα με την φωνη μου να σπαει.

"Τι εγινε. Ευτυχια μου εισαι καλα; χλωμιασες!"

"Αιμιλιε απαντησε μου! Που ειναι η Ελενη." φωναξα και τα ματια μου βουρκωσαν.

"Τωρα δεν πηγες να την παρεις;" με ρωτησε και καταλαβα πως δεν ειχε ιδεα για το που βρισκοταν η κορη μου. Δακρυα αρχισαν να τρεχουν απο τα ματια μου.

"Ευτυχια τι εγινε;" με ρωτησε ανυσηχος ο Αιμιλιος.

"Η Ελενη εξαφανιστικε. Καποιος την πηρε απο το σχολειο και δεν εχω ιδεα που βρισκεται." ειπα μεσα στους λυγμους μους.

Εκεινη τη στιγμη η πορτα ανοιξε και ο Αχιλλεας μπηκε μεσα.

"Τι εγινε; Ευτυχια; τι επαθες;" με ρωτησε αλλα εγω δεν ημουν σε θεση να απαντησω.

"Αχιλλεα καλεσε την αστυνομια." του ειπε ο Αιμιλιος.

"Γιατι; τι εγινε;" ρωτησε κοιτωντας τον Αιμιλιο μιας και δεν μπορει να παρει απαντηση απο μενα. Ο Αιμιλιος του εξηγησε και αφου καλεσε την αστυνομια περιμεναμε τηλεφωνημα τους. Η ωρα περνουσε και δεν μπορουσα να μενω εδω με σταυρωμενα τα χερια. Σηκωθηκα αποτομα απο τον καναπε  και κατευθηνθηκα προς την πορτα.

"Ευτυχια που πας;" με ρωτησε ο Αχιλλεας. "Ευτυχια σου μιλαω."

"Δεν μπορω να καθομαι εδω χωρις να κανω τιποτα! Η κορη μου ειναι εκει εξω και δεν ξερω αν ειναι καλα!"

"Περιμένουμε τηλεφώνημα απο την αστυνομια."

"Δεν με νοιαζει. Δεν μπορω να περιμενω αλλο." του φωναξα και ανοιξα την πορτα για να φυγω.

"Περιμενε θα ερθω μαζι σου. Αιμιλιε μεινε εδω. Σε περιπτωση που ερθει η μικρη ειδοποιησε με."

Περιπλανιομαστε για αρκετη ωρα στους δρομους με τα ποδια. Κανει κρυο αλλα ειναι το τελευταιο πραγμα που με απασχολει αυτη τη στιγμη. Αρχισε να σκοτεινιαζει. Που μπορει να πηγε; ποιος την πηρε; Σε παρακαλω Θεε μου να μην εχει παθει τιποτα το κοριτσακι μου. Σε παρακαλω. Αν παθει κατι θα πεθανω.

Το ορκιζομαι. Τα δακρυα κυλουσαν απο τα ματια μου χωρις να το καταλαβω. Ο Αχιλλεας με σταματησε και καθησαμε σε ενα παγκακι. Πηρα μια βαθια ανασα και προσπαθησα να ηρεμίσω

"Σταματα να κλαις." μου ειπε και σκουπισε τα δακρυα μου με το χερι του. Το προσωπο του ηταν κοντα στο δικο μου.

"Εχει νυχτωσει, κανει κρυο και ειναι μονη της."

"Θα την βρουμε."

"Πως εισαι τοσο σιγουρος;" του ειπα και εβαλα τα χερια μου στο προσωπο μου. Σηκωσε το κεφαλι μου με το χερι του ωστε να κοιταζομαστε.

"Στο ορκιζομαι." μου ειπε και με εβαλε στην αγκαλια του. Μια ζεστη αγκαλια που με εκανε να νιωσω ασφαλεια.

"Που της αρεσει να πηγαινει;" ψυθυρισε στο αυτι μου. Μεσα στον πανικο μου δεν σκεφτηκα πιθανα μερη που θα μπορουσε να παει.

"Στο παρκο." ειπα ξαφνικα και σηκωθηκα απο το παγκακι. Αρχισα να περπατω. Πως δεν το σκεφτηκα. Εκει θα ειναι. Ετρεχα οσο πιο γρηγορα μπορουσα. Εφτασα στο παρκο και η Ελενη ηταν εκει. Καποιος την αγκαλιασε αλλα δεν μπορουσα να δω το προσωπο του παρα μονο την πλατη του. Κοιταξα τον Αχιλλεα οπου με κοιταζε παραξενεμενος. Πλησιασα την Ελενη και μολις ειδα το προσωπο που την αγκαλιαζε εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου.

"Γιαννη;"