Ζωή Ποδήλατο

Κεφάλαιο 7

Μια νεα μερα εκανε την εμφανιση της. Ετοιμασα την Ελενη, και την πηρα στο σχολειο. Ετοιμαστικα και ξεκινησα να καθαριζω την επαυλη. Απ' εδω και περα αυτη θα ειναι η καθημερινοτητα μου. Για εξι μηνες.

Αυτος σημερα ηρθε το μεσημερι στην επαυλη. Δεν μου εδωσε σημασια, ηταν κλεισμενος ολη την ωρα στο γραφειο του. Ισως να ειναι καλυτερα ετσι.

Μετα απο αρκετες ωρες τελειωσα και ημουν παρα πολυ κουρασμενη. Πηρα την Ελενη απ' το σχολειο και φτασαμε στην επαυλη.

"Ελενη μεινε εδω μισο λεπτο. Δεν θα αργησω." της ειπα και την αφησα μονη στο σαλονι.

Οταν επεστρεψα δεν ηταν εδω. Μαλλον πηγε στο δωματιο.

~Οπτικη γωνια Αχιλλεα~

Σημερα ηρθα πιο νωρις στο σπιτι. Ξεχασα κατι χαρτια το πρωι και επρεπε να ερθω να τα παρω. Τελικα εμεινα κλεισμενος στο γραφειο μελετωντας κατι εγραφα της εταιριας.

Ειδα την πορτα να ανοιγει και να μπενει στο γραφειο η κορη αυτης. Δεν με προσεξε. Τι κανει αυτο το μιξιαρικο εδω πανω; νομιζω εθεσα καποιους κανονες.

"Τι κανεις εδω;" ρωτησα αποτομα και τρομαχτηκε.

"Θαυμαζω το σπιτι!" απαντησε χωρις φοβο στη φωνη της. Σαν την μανα της κι αυτη.

"Δεν σου ειπαν οτι δεν γινετε να ερχεσαι εδω πανω;"

"Μα ηθελα να δω το σπιτι!" απαντησε αθωα.

Σηκωστηκα απο την καρεκλα και την πλησιασα. Δεν κουνηθηκε απο την θεση της. Μα καλα δεν φοβαται. Ολα τα παιδια φοβουντε. Αυτη; οχι;

Με κοιτουσε με τα γαλαζια της ματια. Το βλεμμα της εκανε το μυαλο μου να θυμηθει οτι προσπαθουσα να ξεχασω τοσα χρονια. Με εκανε να θυμηθω το μοναδικο ατομο που λατρευα, ακομα λατρευω και παντα θα λατρευω. Ξερω οτι εκει που ειναι, περνα καλα.

"Γιατι θελεις να δειχνεις κακος;" η φωνη της διεκοψε τις σκεψεις μου. Τοσο αθωα.

"Εξαφανισου τωρα απο το γραφειο μου και μην σε ξαναδω εδω πανω!" της ειπα αγριεμενος. Κατευθυνθηκε προς την πορτα και γυρισε και με κοιταξε.

"Να ξερεις εγω δεν σε φοβαμαι!" ειπε και εξαφανιστηκε. Ουτε εσυ, ουτε η μανα σου...

~Οπτικη γωνια Ευτυχιας~

Πηγα στο δωματιο και η Ελενη ηταν αφαντη. Εψαξα σε ολο το σπιτι και δεν την βρηκα. Δεν θελω καν να σκεφτομαι οτι πηγε εκει πανω.