Ζωή Ποδήλατο

Κεφάλαιο 13

Είχε πέσει σιγή στο τραπέζι και όλοι μας νιώθαμε αμήχανα. Μπορούσα να διακρίνω τον πόνο στα μάτια του και δεν μπορούσα ούτε να σκεφτώ τι θα έκανα αν έχανα την Ελένη μου.

"Γρηγορη με τι αχολεισαι;" άκουσα την φωνή της Ελένης που αν και άθελα της άλλαζε το θέμα της συζήτησης και ελαφρύνοντας το κλίμα.

"Διευθυνω μια απο τις μεγαλυτερες κλινικες τις χωρας."

«Δηλαδή;»

«Είμαι γιατρός μικρή»

«Θέλω κι εγώ να γίνω γιατρός όταν μεγαλώσω και να κάνω καλά τον κόσμο»

«Και πολύ καλά θα κάνεις. Ειναι πολύ όμορφο συναίσθημα να βοηθάς» της είπε και είδα την Μαρίνα να λιώνει.

Νομιζω ειναι ωρα να την κανω. Πολύ μέλι.

"Παιδια εγω πρεπει να φυγω."

"Κιολας;" με ρωτησε η Μαρινα και κουνησα το κεφαλι μου.

"Λοιπον, Γρηγορη χαρηκα που σε γνωρισα. Να μου την προσεχεις." του ειπα και του εκλεισα το ματι. Κατι που εκανε την Μαρινα να κοκκινισει.

"Την Ελενη και τα ματια σου. Θα περασω αυριο το πρωι να την παρω στο σχολειο." συμπληρωσε.

"Μην ανυσηχεις!"

"Μαρινα...ευχαριστω για ολα." της ειπα μετα απο λιγο. Μου χαμογελασε και με αγκαλιασε.

"Τιποτα χαζο."

«Πάντως εγκρίνω» της είπα χαμηλόφωνα και της έκλεισα το μάτι.

******

Οταν εφτασα στην επαυλη η ωρα ηταν ηδη εξι. Αρα εχω στη διαθεση μου τρεις ωρες για να ετοιμαστω. Δεν προλαβα να ανεβω στο δωματιο μου και ακουσα το κουδουνι.

Κατευθηνθηκα προς την πορτα και την ανοιξα. Μια κοπελα στεκοταν μπροστα μου με μια τσαντα διπλα της. Τα ξανθα μαλλια της ηταν πιασμενα σε μια αλογοουρα και με κοιτουσε εξεταστικα με τα γαλαζια ματια της.

"Γεια!" μου ειπε μετα απο λιγο και μου χαμογελασε πλατια.

"Γεια! Ψαχνετε καποιον;"

"Μιλα μου στον ενικο καλε! Με κανεις και νιωθω μεγαλη!" μου ειπε και μπηκε μεσα στο σπιτι.

"Ειναι εδω ο Αχιλλεας και ο Αιμιλιος;"

"Δεν ξερω, μολις τωρα ηρθα και εγω." ειπα και της χαμογελασα. Η κοπελα αυτη φαινεται πολυ συμπαθητικη. Ειναι χαρουμενος ανθρωπος.