Ζωή Ποδήλατο

Επίλογος

Εχω ηδη μπει στον μηνα που θα γεννησω. Περιμενω πως και πως να κρατησω το μωρο μου στα χερια μου. Αγωνια. Μια γλυκια αγωνια που θα ηθελα να ζω ξανα και ξανα. Σε λιγες μερες θα φερω στον κοσμο ενα πλασματακι. Δικο μου και του αντρα που αγαπω. Ο Αχιλλεας δεν με αφηνει απο τα ματια του λεπτο. Εχει ενθουσιαστει με το γεγονος οτι σε λιγες μερες θα δει τον γιο του.

Καθομασταν στο σαλονι και βλεπαμε μια ταινια στην τηλεοραση. Ο Αχιλλεας κρατουσε στην αγκαλια του την Ελενη και εγω καθομουνα απεναντι τους.

"Μαμα πως θα ονομασουμε το αδερφακι μου;" εσπασε την σιωπη η Ελενη.

"Δεν ξερω αγαπη μου."

"Τα ετοιμασες ολα;"

"Εχουν μεινει μερικα πραγματακια. Εχουμε αρκετες μερες ακομα μεχρι να γεννησω."

"Ναι εχεις αρκετες μερες ακομα. Ρε μαμα πλακα μου κανεις; Ετσι και σπασουν τα νερα τωρα θα σου πω εγω." μου ειπε και αρχισα να γελαω.

"Μην λες ανοησιες! Σιγα μην σπασουν τα νερα τω..." αρχισα να λεω μεσα απο τα γελια μου αλλα ενας εντονος πονος χαμηλα στην κοιλια με σταματησε.

Ω Θεε μου!

"Στο ειπα! Στο ειπα!" αρχισε να φωναζει η Ελενη.

Ο Αχιλλέας ήρθε δίπλα μου αμέσως πιάνοντας μου το χέρι.

"Γεννάμε! Γεννάμε!" φώναξε χαρούμενος.

"Εγώ γεννάω όχι εσύ." του είπα κρατώντας την φουσκωμένη κοιλιά μου.

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν κατάλαβα πότε βρεθήκαμε στο νοσοκομείο. Η εμπειρία της γέννας με πλημμύρισε πολύτιμα συναισθήματα. Ο Αχιλλέας με πήγε στο μαιευτήριο και στάθηκε κοντά μου ακόμα και την ώρα της γέννας. Δεν άφησε στιγμή το χέρι μου. Μόνο από το χαμόγελο που έβλεπα στο πρόσωπο του έπερνα δύναμη.

Όταν άκουσα το κλάμα του γιού μου, όλος ο κόσμος χάθηκε και υπήρχε μόνο το μωρό μου.
Γρήγορα είχα στην αγκαλιά μου το μικρό μου πλασματάκι. Το ακούμπησαν στο στήθος μου. Μόλις πρωτοαντίκρισα τα μάτια του η ανάσα μου κόπηκε από την ευτυχία. Μπλε. Βαθύ μπλε σαν το χρώμα τις θάλασσας. Σαν του μπαμπα του. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Δάκρυα ευτυχίας. Κοίταξα τον Αχιλλέα και τα βουρκωμένα μάτια του κοιτούσαν με λαχτάρα το μικρό μας αγοράκι. Ο καρπός του έρωτα μας.

Αυτή η εικόνα θα μείνει για πάντα χαραγμένη στα βάθη της ψυχής μου. Το χαμόγελο του Αχιλλέα, πιό όμορφο και γλυκό από ποτέ. Κάθε φορά αιχμαλωτίζει κάθε ίνα του κορμιού μου.

"Σ' ευχαριστώ άγγελε μου. Μου έκανες το καλύτερο δώρο." μου ψιθύρισε φιλώντας με απαλά στα χείλη. Η καρδιά μου φτερούγιζε από χαρά. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που συνειδητοποιούσα τι σημαίνει να παραπατάς από ευτυχία.

Μπηκε στην ζωη μου, την εκανε ποδηλατο και την οδηγησε στον σωστο δρομο.

Στον δρομο της ζωης.

Εκει που ο ουρανος ειναι καθαρος. Η θαλασσα γαλαζια. Εκει που υπαρχει αγαπη. Υπαρχει ερωτας. Με εκανε να γνωρισω εμενα. Το ονομα μου.

Την ευτυχια.

Δίπλα του έχασα τον χρόνο. Έχασα τον ίδιο μου τον εαυτό. Και μετά τον ξαναβρήκα μέσα στα χέρια του. Πιο δυνατό. Γιατί πλέον δεν ήμουν μόνη μου. Είχα αυτόν τον άγγελο στο πλευρό μου. Κατάλαβα πως δεν υπάρχουν εγγυήσεις στον έρωτα και στην αγάπη. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις πουθενά στη ζωη. Απλά ρισκάρεις. Όμως αυτή είναι η ομορφιά. Πέφτεις με φόρα, πέφτεις με τη θέληση σου σε μια πισίνα που μπορεί να μην έχει καθόλου νερό. Να είναι άδεια. Αφήνεσαι χωρίς καμία εγγύηση. Κι αυτό είναι πολύτιμο. Το πιό πολύτιμο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ο κάθε άνθρωπος σε κάθε γωνιά της γης. Ο έρωτας σε παρασέρνει. Σε παρασέρνει στον δρόμο της γλυκιάς και άδολης αγάπης. Της αθάνατης αγάπης. Που νικάει και τον ίδιο τον θάνατο.

Όμως κάποτε η αυλαιά πέφτει. Τα φώτα κλείνουν. Το παραμύθι τελειώνει σιγά σιγά. Το παραμύθι που μου έλεγε κάποτε η μαμά μου. Με τον κακό δράκο. Μια νύχτα με πανσέληνο. Ένα πρίγκιπα και μια πριγκίπισσα. Που γνώρισαν μαζί τον έρωτα.

Σαν εμένα. Σαν τον άγγελο μου.

Σαν τις δυό θάλασσες που ερωτεύτηκα.

ΤΕΛΟΣ