Ζωή Ποδήλατο

Κεφάλαιο 11

Εδω και ωρα καθομαι στην αμμουδια και παρατηρω τον ουρανο και τα αστερια.

Δεν πηρα το παλτο μου και αρχισα να κρυωνω.

"Παλι σε βρισκω εδω." η πλεον γνωστη φωνη του με εκανε να τρομαξω.

"Με ακολουθησες;"

"Οχι. Ηθελα μονο να σου ζητησω συγγνωμη. Δεν εννοουσα αυτο που ειπα." μου ειπε και γυρισα και τον κοιταξα. Γελασα ειρωνικα.

"Τωρα εσυ εισαι αυτος που γινετε γελοιος." του ειπα. Καθησε και αυτος στην αμμο και με κοιταξε.

"Τι εννοεις;"

"Την επομενη φορα που θα πεις συγγνωμη φροντισε να το εννοεις. Φοβασαι! Νομιζεις οτι θα αλλαξω γνωμη."

"Δεν ειναι ετσι..." ξεκινησε να λεει αλλα τον διεκοψα. Φαινεται στα ματια του. Δεν το εννοει.

"Ετσι ειναι. Μην ανυσηχεις ομως. Θα ερθω μαζι σου. Έμαθα να κρατώ τον λόγο μου" του ειπα και σηκωθηκα απο την αμμουδια. Εκανα να φυγω αλλα με επιασε απο το χερι. Τον κοιταξα με απορια και απομακρυνα το χερι μου.

"Τι θελεις παλι;" ρωτησα με αγανακτηση.

"Καθησε δεν τελειωσα." μου ειπε και έκατσα στην άμμο, εκεί που καθομουν πριν λιγο.

Αρχισα να μην νιωθω το σωμα μου. Κανει τοσο κρυο. Τρεμω.

"Μπορεις να κανεις πιο γρηγορα;" τον ρωτησα.

"Τρεμεις;"

"Οχι, μπηκα στην δονηση." τον ειρωνευτικα. Καλα χαζος ειναι; δεν με βλεπει;

Εβγαλε το παλτο του και μου το πεταξε στο προσωπο.

"Φορεσε αυτο."

"Εσυ δεν κρυωνεις;"

"Θες να το παρω πισω;" ρωτησε με σαρκασμο στη φωνη του και κουνησα το κεφαλι μου αρνητικα.

"Θα μου πεις τι θελεις;" τον ρωτησα αλλα ακουσα τον χαρακτηριστικο ηχο του κινητου μου. Κοιταξα την οθονη για να δω ποιος ειναι. Ο αδερφος μου. Καλα αυτο το παιδι μονο την νυχτα με θυμαται;

"Μισο λεπτο." του ειπα και μου ενεψε. Πηγα λιγο παρα περα και απαντησα στον αδερφο μου.

"Ναι."

"Μικρη τι κανεις;" ακουσα τη φωνη του στο ακουστικο.

"Σκεφτομαι να παω για κολυμπι. Παιδακι μου πας καλα; τετοια ωρα με τετοιο καιρο τι θες να κανω; εσενα δεν σε ρωταω τι εκανες, ξερω."

"Αφου με ξερεις καθαρματακι μου."

"Επειδη σε ξερω το λεω."