Ζωή Ποδήλατο

Κεφάλαιο 12

"Μαμα! Μαμα ξυπνα, το κινητο σου."

"Μμμ."

"Μαμα χτυπαει το κινητο σου!" μου ειπε και μου το το εδωσε. Κοιταξα την οθονη και ειδα οτι με καλουσε η Μαρινα.

"Ναι;" ειπα με αγουροξυπνημενη φωνη.

"Καλημερα!" ειπε χαρουμενα.

"Στον υπνο σου με εβλεπες;" ρωτησα ειρωνικα.

"Πες ενα καλημερα πρωτα χριστιανη μου."

"Καλημερα. Αντε πες μου γιατι με πηρες."

"Που χαθηκες τοσες μερες; ουτε ενα τηλεφωνο."

"Ξερει τι ωρα ειναι κοριτσι μου;" την ρωταω και νιωθω οτι τα βλεφαρα μου να κλεινουν.

"10." μου ειπε και πεταχτηκα αποτομα. Ποτε πηγε 10;

"Τελικα ο χρονος περνα πολυ γρηγορα."

"Αν και αργα το καταλαβες. Το απογευμα πρεπει να βρεθουμε επειγοντως. Γνωρισα καποιον!"

"Θα τα πουμε απο κοντα. Μαρινακι μου θελω μια χαρη. Θα στο χρωσταω σε ολη μου τη ζωη." της ειπα με γλυκια φωνη.

"Αν μπορω."

"Σημερα το βραδυ."

"Τι εχει σημερα το βραδυ."

"Μπορεις να προσεχεις την μικρη;"

"Δεν εχω κανονισει κατι για αποψε αλλ.."

"Ευχαριστω, ευχαριστω, ευχαριστω! Εισαι η καλυτερη!" την διεκοψα.

"Για πες, που θα πας και θελεις να αναλαβω τα καθηκοντα της νταντας;"

"Θα στα ολα το απογευμα. Τι ωρα;" θα πρεπει να επιστρεψω συντομα να ετοιμαστω για αποψε.

"Κατα τις 4. "

"Οκ. Στο γνωστο;"

"Ναι. Και μην αργησεις παλι."

"Στο υποσχομαι!" της απαντησα και τερματησα την γραμμη.

Ακουσα χτυπηματα στην πορτα και σηκωθηκα απο το κρεβατι για να ανοιξω. Τι θελει στο δωματιο μου αυτος;

Με κοιτουσε πολυ παραξενα...ενταξει τον κοιτουσα και εγω. Σημερα ειναι αλλιωτικα ντυμενος. Δεν φοραει κουστουμι, ως συνηθως, αλλα ενα τζιν με ενα μπλε μπλουζακι αρκετα στενο ωστε να διακρινει κανεις το γυμνασμενο του σωμα.

"Καλημερα." του ειπα αλλα δεν μου απαντησε. Το βλεμμα του περιπλανιοταν στο σωμα μου. Φορουσα ενα νυχτικο αρκετα κοντο. Ολοι μας το βραδυ θελουμε κατι ανετο για να κοιμηθουμε. Δεν ηξερα οτι θα ερθει να βαλω κατι την τουαλέτα μου.