მხოლოდ ჩემი..

3

- გაიღვიძე? *ჯონგუკმა ნანოს მძინარე სახეს შეხედა*
- კი..
- ადექი და საუზმეს მოგიტან..
- ვდგები..

ნახევრად მძინარე ნანო საწოლიდან წამოდგა..

- ნანო რაღაც მინდა გკითხო..
- რა?
- ღამე ლიფს არ იცმევ ხოლმე?
- ჰა???! რეებს მეუბნები!
- კარგი რა იყო ისე გკითხე..
- სად მიყურებდი იდიოტო!
- სხვათაშორის მეც მთელი ღამე უხერხულად ვიყავი მაგის გამო!
- მანდ არ უნდა შეგეხედა და არ იქნებოდი!
- და რატო არ იცმევ?!
- ღამე არ ვიცმევ ხოლმე მეზარება.. დილასაც არ ჩავიცმევდი ისე... მაინც სულ მარტო ვარ ხოლმე..
- დილას უნდა ჩაიცვა ამდენი ხალხი დადის.. *ჩაიჩურჩულა თავისთვის*

უეცრად ოთახში ერთ-ერთი ექთანი შემოვიდა..

- ბატონო ჯონგუკ თქვენთან ვიღაც მოვიდა...
- მოვდივარ ახლავე.. ნანო, მალე მოვალ და საუზმეს ამოგიტან.
- კარგი გელოდები..

ჯონგუკის პოვ:
გარეთ გავედი და ვხედავ ორ შავებში ჩაცმულ კაცს რომლებიც ეგრევე ჩემსკენ დაინძვრნენ, როცა გავედი.

- რა ხდება?
- ჩვენთან უნდა წამოხვიდეთ.
- მინჰომ გამოგგზავნათ?
- დიახ, და თქვა რომ სასწრაფოდ უნდა თქვენთან ლაპარაკი.
- საავადმყოფოშია არა?
- დიახ.
- კარგით წადით და გადაეცით რომ მივალ მალე.
- უკაცრავად მაგრამ ჩვენ უნდა გამოგვყვეთ..

ავტორის პოვ:
ჯონგუკი უკვე ბრაზს ვეღარ იკავებდა და წარმოდგენილი ჰქონდა ეს ორი ნაბიჭვარი როგორ ეგდო ტვინგახვრეტილი მიწაზე.

- ბიჭებო მოდი ახლა წადით თუ არ გინდათ რამე შარს გადაეყაროთ!
- ანუ არ გამოგვყვებით?
- ვგავარ იმ ადამიანს რომელიც ლაჩარია და შეუშინდება თავისი ფეხით მოსვლას?

ორივემ თავი დახარა და გუკს ჩაეცინა.

- ახლა რაღაც საქმე მაქვს, მონჰოს კი გადაეცით რომ მაქსიმუმ 1 საათში იქ ვიქნები.
- კარგით.

მანქანაში ჩასხდნენ და გზას გაუყვნენ.
გუკი შენობაში შებრუნდა და სამზარეულოსკენ აიღო გეზი.
როცა იქ შევიდა ერთი საშუალო სიმაღლის მაგრამ უსაზიზღრესი სიფათის მქონე ადამიანი დაინახა, რომელიც აქამდე არ ენახა.