Późnymi nocami

13. Lipiec 2013

Cały rok czekania, żeby go zobaczyć, a kiedy pojawił się na horyzoncie, oszalałam. Co możesz pomyśleć sobie, kiedy przed Tobą staje osoba, na którą czekasz cały rok? Mało tego widzisz go przed sobą i przede wszystkim czujesz onieśmielenie. Urósł, nagle jego rysy twarzy były bardziej zarysowane, przycięte zostały włosy z wyrysowanym maszynką wzorem i pierwszy raz w życiu widzisz coś takiego.
Chryste, to prawdziwe?
On jest prawdziwy?

- W końcu - krzyknęłam po środku pola.

- Hej - usłyszałam w odpowiedzi.

Jako pierwsze poczułam jego drzewnych zapach, potem złapał mnie w ramiona i okręcił, jakbym była ptaszkiem i była to najnaturalniejsza sytuacja w naszych życiach.

- Nie wierzę, że to już - krzyknęłam.

A poza tym, że naturalnie mnie polubił i chciał spędzać ze mną czas. Przecież cały świat leżał przed jego stopami. Po co miałabym mu być ja? A jednak stał tu.

- A ja, że godzinę temu byłem jeszcze w samolocie!

- Chcesz odpocząć?

- Nie ma mowy. Mamy tylko lipiec.

- Idziemy do lasku?

- Chodź. Jak Ci minął ostatni tydzień?

Pociągnął mnie w dobrym kierunku. Zapamiętał.

- Czerwony pasek, uwierzysz?

- Najlepsze świadectwo? Mówiłem, że jesteś zdolniacha.

- Nie ma, o czym mówić.

- A do tego skromna. Mam drugą deskę, więc w nagrodę możemy rozwijać Twoje pasje.

- Wciąż to przeżywasz?

- Jest co. Mam tylko czas do osiemnastej. Wieczorem jadę z dziadkami na jakąś kolację.

- A jutro?

- Będę z samego rana. Opowiadaj, jak minął ten tydzień?

- Pisać jest prościej.

- Przykro mi, że Henryk zdechł.

- Mi też. Zrobiłam mu w lasku krzyż i ozdobiłam mały grobik.

Ani razu tego nie zanegował. Jakie to było piękne, że to szanował.

- Sama go przytargałaś? - wybrzuszał oczy - nie pytałem wcześniej. Kurde. Przecież ważył ze trzydzieści kilo.

- Dałam radę. Najważniejsze, że nie skończył odłogiem.

- Potrzebujemy kwiaty - Alex rzucił oświeconą myśl.

- Co?

- Zanim pójdziemy do lasku, przystanek polne kwiaty, idziemy przecież w odwiedziny.

Zatrzymałam się gwałtownie oniemiała i przeniosłam na niego spojrzenie. Mówił śmiertelnie poważnie. Nawet nie wiem, kiedy zebrały się pod powiekami łzy. Przecież tak rzadko pokazywałam, że cokolwiek czułam.

Poczułam, jak jego ramię opłata moje barki i nagle znaleźliśmy się złączeni. Aż strach pomyśleć, czy to było prawdziwe.

- Był Twoim przyjacielem, nie? Teraz przejmuję jego rolę i składam przyrzeczenie. Będę się starał za nas dwóch. 

Pierwszego dnia z ostatnimi makami, kilkoma chabrami, źdźbłami pszenicy, żyta i owsa poszliśmy we dwoje pożegnać Henryka i zapamiętam to do końca życia...

Kolejne dni przyniosły upał. A wręcz falę, jakby mój przyjaciel przywiózł pogodę wprost z hiszpańską bryzą. Wypadało się cieszyć, bo nic nam nie przeszkadzało. Od rana do wieczora spędzaliśmy czas na dworze, najczęściej nad jeziorem. Przywykłam już do tego, że Alex w Polsce był afrodyzjakiem. Miał polskie korzenie, ale z daleka było widać jak emanuje hiszpańskimi barwami. Tym bardziej trudno było uwierzyć, że był moim przyjacielem, że chciało mu się utrzymywać kontakt, więc łapałam wszystko, czym mnie obdarzył. Wszystko.