‡-C r i m i n a l-‡

Benden sakın yavaş ol(m)amı isteme.

selamlar

biraz gerginim ama umarım hoşunuza gider, o halde criminalin ilk ve son smutu ile karşınızdayım

iyi okumalar

***

Kafamı uzatıp da incelediğim odalardan kapıları çarparak çıkarken, günün sıkıntısı ile derin bir iç çektim. Buraya geleli bir hafta olmuştu ve evde yapılabilecek aktiviteler oldukça kısıtlıyken yanımda Jungkook dışında -ki bunu asla sorun etmesem bile işiyle ilgileniyor olması sinirimi bozuyordu- kimsenin olmayışı canımı daha da sıkıyordu. Koskoca evde çevreyi gezip duruyor, durmadan orayı burayı karıştırıyordum.

Tabii bilgisayarına gömülmüş durmadan bir şeylerle ilgilenen Jungkook evini kurcalıyor olmamdan pek rahatsız görünmüyordu. Kafasını kaldırıp da baktığı söylenemezdi fakat öyle bir hale gelmiştim ki yüzünü görebilmek için bilgisayarını çekip kucağına oturmayı bile geçirmiştim aklımdan.

Canım feci halde sıkılıyordu ve benimle ilgilenmemesi daha da sinirimi bozuyordu.

Oflayarak bir oturma odasının daha kapısını çarparak kapatırken en azından yüzünü görebilmek adına yeniden salona çevirdim adımlarımı. Hoseok veya Jimin'i çağırmak istememe Jungkook'un verdiği yanıt belliydi. "Eğer çok istiyorsan seni malikaneye geri-"

Ve sonra sözünü kesip çatık kaşlarım, büzülü dudaklarım eşliğinde yüzüne bakıp onun yanından ayrılmayacağımı söylemiştim. Bu konuşma aramızda birkaç tekrar dönmüş, ben en sonunda pes edip sormayı bırakana kadar da onun cevabı değişmemişti. Burada olmamı istemediğini düşünmeme yol açsa da bunu kesin bir dille inkar etmiş, sadece onun beni bunaltıyor olma ihtimalinden korktuğunu söylemişti.

Onunla olmamda hiçbir sakınca yoktu. Hoseok ve Jimin bir yana, Jungkooklayken sıkılmam mümkün değildi fakat şu an onunla hissetmiyordum ki! Kafasını gömdüğü o bilgisayarda kimlerle konuşuyor veya ne yapıyor bilmiyordum fakat bana bakmadığı her an onu baktığı cansız bir bilgisayardan bile kıskanacak duruma geldiğimde kendim hakkında endişelenmeye başlamıştım. Sahip olduğum bu hisler normal değildi.

Bunu fark ettikten sonra kendi adıma bir şeylerle uğraşmak için Jungkook'un tablolarının yer aldığı odada birkaç resim denemesi yapmış, kimi zaman her tarafımı boyaya bulayana kadar oradan çıkmamıştım.  Ama dedim ya, bundan da çok sıkılmıştım ve can sıkıntımı geçirecek tek kişi şu an benimle ilgisi olmayan bir işte benim dışımda insanlarla önemsiz iletişimler kuruyordu!

Benimle olmaması önemli olan noktaydı.

Bu işte Jungkook'a yardım edebildiğim ve onu çamur içinde bıraktığım o gün sanırım en keyif aldığım zamanlardan birisiydi. Hayır hayır, tabii ki suça yatkınlığım veya karanlık tarafa ilgim yok fakat ona yardımım dokunduğunu bilmek hoşuma gitmişti işte. Onunsa aynı fikirde olduğu söylenemezdi çünkü bana defalarca kez beni de kendisiyle birlikte yokuş aşağı sürüklediğinden dolayı pişmanlık duyduğunu söylemişti.

Fakat bu da umrumda değildi çünkü onunla indiğim yokuşlar yalnız çıktığım engellerden daha keyifliydi.

Birkaç kez Namjoonla telefon görüşmeleri yaptığını duydum. İkisi de harıl harıl çalışıyorlardı. İllegal olduklarını bilmesem Jungkook'un bir şirket patronu olarak ne kadar havalı ve aynı zamanda işkolik olabileceğini düşündüm. Lakin bunun sonu da bana olan ilgisini azaltacağı için bu fikirden hemen vazgeçtim çünkü mesleği değil, benimle olmasıydı önemli olan.