Gönül Sayfam Olur Musun? (texting)

Kırk Altı

Cem, mağazada sanki o yokmuş gibi davranan Ceyda'ya baktıkça canı sıkılıyordu. Dün Ceyda son mesajını attığından beri yazıp yazıp siliyordu Cem. Bir daha mesaj atma, demişti Ceyda, birbirimizin hayatına hiç girmemişiz gibi yapalım, demişti. Bunun mümkün olmadığını biliyordu Cem, hele de Ceyda'dan bu kadar çok hoşlanmaya başlamışken.

Şaşkındı çünkü her zamanki sohbetleri hiç beklemediği bir noktaya sürüklenmişti. İlk başta Ceyda'nın neyden bahsettiğini hiç anlamamış olsa da mesajları tekrar tekrar okuduğunda dank etmişti. Ceyda onu kıskanmıştı. Uzun zamandır arkadaş oldukları için ve Ceyda eskisi gibi hislerinden bahsetmediği için Cem acaba bana olan ilgisi geçti mi diye düşünüyordu fakat şimdi anlıyordu ki aslında bu arkadaşlık durumu Ceyda'yı zorluyordu. Sevdiğin kişiye arkadaşı gibi davranmak zordu. Üstelik Ceyda, Cem'i başkasına aşık sanıyordu. Aslında Cem de öyle sanıyordu. Elvan, Alparslan'la evlendiğinde Cem'in içinde bir şeyler ölmüştü çoktan. Onu kalbinden atmak zor olsa da sanırım bunu başarmasının en büyük nedeni Ceyda'ydı. Gelmişti, hayatına resmen zorla gitmişti ve en sonunda kendini sevdirmişti.

O zamanlar Cem'e öyle geliyordu ki Elvan'a aşıktı ve vazgeçmesi mümkün değildi. Fakat hem olmayacak duaya amin dediği için kendi içinde halletmeye çalışması hem de Ceyda'nın ilgisi onun Elvan'ı unutabilmesini sağlamıştı. Demek ki gerçekten aşık değildim diye düşünüyordu Cem. Üstelik daha önce bir kadına karşı o denli duygular hissetmediği için sanırım aşk gibi gelmişti. Hep düzensiz, kısa süreli ilişkileri olmuştu ve doğruyu söylemek gerekirse karşısına çıkan insanlar pek Cem'e göre değildi. Fakat Ceyda için çok farklı düşünüyordu. Onun yanında o kadar doğal, o kadar kaygısız oluyordu ki kendini daha çok seviyordu.

Şimdi öyle uzaktan, sahiden de iki yabancıymış gibi bakmak zoruna gidiyordu Cem'in. Gidip Ceyda'yla konuşmak, kendi içindekileri açmak istiyordu ama nedense cesaret edemiyordu. Bir yandan da kararsızdı. Nasıl olur bilmiyordu.

Ofladığı sırada Aytuğ'un Ceyda'nın yanına yanaştığını gördü ve kaşları anında çatıldı. Sabahtan beri asık suratıyla gezen ve kendisine asla bakmayan Ceyda'nın yüzünde gördüğü samimi ifade aşırı derecede canını sıkarken önüne dönüp hızlıca kıyafetleri katlamaya başladı.

Asabi hareketleri dikkat çekerken arkadaşı Samet de onu uyarmıştı. Öğlen molasında Ceyda, Aytuğ ile vakit geçirince Cem iyiden iyiye rahatsız olmuş ve buna daha fazla dayanamayacağını düşünmüştü. Gün son bulduğunda üzerine gömleğini geçirip koşar adım Ceyda'nın peşinden gitmişti. Otobüs durağına doğru yürüyen Ceyda'nın yanına vardığında nefes nefese durdu.

'Ceyda... dur... konuşalım.'

Ceyda şaşkın bakışlarıyla ona bakarken gerilmişti. Zor bir karar vermişti ve o kararı uygulamakta kararlıydı. Cem'le arkadaş kalmak hislerini azaltmıyordu, aksine onunla olan yakınlığı canını yakmaya başlamıştı. Zaten kalbinde birisinin olduğunu söylemişti Cem, Elvan'ı unutsa bile bir gün birisiyle birlikte olacaktı ve bunu Ceyda'ya anlatacaktı. Hatta belki de tanışmalarını isteyecekti. Fakat Ceyda'nın hassas kalbi böyle dramaları kaldırabilecek gibi değildi.

'Lütfen Cem.' dedi ve yürümeye devam etti. Nefesini düzene sokan Cem tekrar peşinden yürüdü. Şimdi yan yana yürüyorlardı.

'Ceyda, saçmalama. Ben hiç tanışmamış gibi falan yapamam. Uzaklaşmak istemiyorum.'

'Ben istiyorum. Daha fazla devam etme.' dedi Ceyda.

'Böyle olmaz. Bak, konuşmamız gereken şeyler var.'

'Cem lütfen ya,' dedi durup ona dönerek. 'Canım yanıyor, anladın mı? Sana gereken açıklamayı yaptım ve saygı duymanı istedim. Bana bunu yapma. Devam edemem diyorum. Artık arkadaşın değilim, bir an önce kabul etsen iyi olur.'

Arkasını dönüp hızlı adımlarla ilerleyen Ceyda dudaklarını ısırırken Cem derin bir nefes verdi. Bu şekilde olmayacağı belliydi. Sanırım tek çaresi hislerini açıklamaktı.

Bu akşam en sevdiğim sanatçının büyük bir başarısının haberini aldım, inanılmaz iyi geldi. Normalde yarın atacaktım ama çabucak yazdım bölümü. Kendinize dikkat edin, öptümmmm