Aren (bxb)

6.

"Ben sana odandan çıkma demedim mi!" Kulağımın içinde yankılanan o kalın ses yerimde kıpırdanmamı sağlamıştı.

"Ben şey.." ne diyeceğimi bile tam olarak bilmiyordum

"Derhal odana git Aren ve iznim olmadan sakın bir daha çıkma" işaret parmağını gözümün içine sokmak istercesine sallıyordu.

"Çok sıkıldım baba" sağ ayağımı sol ayağımın üzerine koyarak hafifçe sallandım olduğum yerde.

"Sen adam olana kadar o odada kalmaya devam edeceksin" sinirden kıpkırmızı olmuş suratı sadece daha fazla korkmama sebep oluyordu.

"Ama ben yanlış bir şey yapmıyorum ki" dolan gözlerimi gizlemek için kafamı yerde ki parkelere indirmiştim.

"Senin en büyük yanlışın dünyaya gelmek, daha ne yapabilirsin sen bana? Sen rezil bir çocuksun Aren. Ailemizin yüz karasısın. Senin gibi bir evladım olacağına hiç olmasaymış daha iyi. Sözde erkek olacaksın. Bu mahalledi ki kimse sana yaklaşmıyor, seninle konuşmuyor, niye? Çünkü ne bok olduğunu biliyorlar!"

"Ben hala bir erkeğim baba. Sadece.. sadece erkekleri seviyorum o kadar"

Sağ yanağıma inen sert tokatla ayaklarım birbirine dolanmış ve kendimi yerde bulmuştum.

"Hala utanmadan karşıma geçmiş erkekleri seviyorum diyorsun. Sen rezil bir ibnesin. Derhal odana gir ve sakın çıkma!"

Sinirden köpürmüş bir halde arkasını dönerek salona girip kapıyı çarparak kapatmıştı.

Hiç zorlanmadan ayağı kalkarak odama girdim ve onun aksine daha sessiz bir şekilde kapatarak kilitledim kapımı.

Aynanın karşına geçerek hafif kızarmış yanağımda gezdirdim parmaklarımı.

"Neyse ki bununla atlattık.." sessizce kıkırdayarak yatağıma geçip sırt üstü uzandım.

Babamın eşcinsel olduğumu öğrenmesi bi kaç ay önce gerçekleşmişti. En yakın arkadaşım zannettiğim kişi gidip babama bütün olan biteni anlatmıştı. Babama anlatarak yardım ettiğini düşünüyordu. Hastaymışım ben sözde.

Okul haricinde dışarı çıkmam yasaktı, evden okula okuldan eve. Hayatım bu şekilde akıp gidiyordu.

Tek hayat kaynağım Ömer'di. Onu ilk gördüğümde çok etkilenmiştim. Kalbimin ilk kez gördüğüm biri için bu kadar çok atmasını beklemiyordum. Kız kardeşi ile aynı okulda hatta aynı sınıfta olmam yararıma olmuştu. Ömer hakkında ki bilgileri onun sayesinde öğrenmiştim. Abisini sevdiğimi bildiğinden değil elbette, sadece kendi kız arkadaşlarına anlatırken duyuyordum. Artık birine kendimi anlatacak kadar güvenmiyordum.

Bi kaç hafta öncesine kadarda yazmaya karar vermiştim artık. Sadece şansımı denemek istemiştim. Karşılaşacağım tepkiyi az çok tahmin ediyordum zaten bu nedenle pek şaşırmadım. Ama olsun, onun bana cevap vermesi bile beni mutlu etmeye yetiyordu.

İyi ki vardı..

Kısa bir tanıtma bölümü gibi bir şeydi. İleri ki zamanlarda daha detaylı bir şekilde ineriz ailevi konulara.