Aren (bxb)

10.

Aren: ömer (19.17)

Ömer: efendim bebe

Aren: oha, anında cevap verdin.

Ömer: çevrimiçiydim zaten.

Aren: kim için?

Ömer: sanane?

Aren: banane mııı??

Ömer: Hürrem taklidine gerek yok.

Aren: off bi şeyide bilmesen mi acaba?

Ömer: huyum kurusun.

Aren: amin..

Ömer: tövbe tövbe, ne diyeceksen de hadi.

Aren: şey dicem ben, dışarda mısın?

Ömer: evet?

Aren: mahallede?

Ömer: evet?

Aren: pek iyi pek güzel.

Ömer: ne istiyorsun? Geveleme.

Aren: bana çikolata alır mısın?

Ömer: kalk kendin al, uşağın mı var?

Aren: ben şey dışarı çıkamam şimdi.

Ömer: neden?

Aren: yeni duştan çıktım.

Ömer: Allahım sen bana sabır ver.

Aren: alacak mısın?

Ömer: hayır, yaylan

Aren: tamam sorun değil görüşürüz..

Aren telefonunu yanında duran komidinin üzerine bırakıp sırt üstü yatağa uzanmıştı. Üzülmüştü biraz ama sorun değildi, sonuçta böyle şeylere alışkındı. Okul haricinde evden dışarı çıkması yasak olduğu için ne yazık ki sevdiği şeylerden alamıyordu. Hoş, öyle olmasa bile alamazdı zira babası ona pek para vermiyordu. Babası ile arasında olan bu durum onu oldukça üzüyordu. Oysa ki eskiden aralarından su sızmazdı. Şimdi ise evladı olarak bile görmüyordu Aren'i.

Telefonuna gelen bildirim sesi ile yerinden doğrularak komidine uzandı ve telefonunu aldı. Anında gelen mesajın üzerine tıklayıp yüzünde gülümseme oluşturan o mesajı okudu.

Ömer: hangi apartman? (21.46)

Aren: yılmaz apartman, birinci kat. Cama gelsen olur mu?

Ömer: olur çık sen cama.

Aren hızla yerinden kalkıp odasında bulunan cama doğru ilerleyerek seri bir şekilde sonuna kadar açtı. Ömer o esnada hangi camın açılacağına kestirmeye çalışıyordu. Aren elini kaldırıp ses çıkarmadan salladığında Ömer hiç vakit kaybetmeden onun olduğu tarafa geçerek camın önünde durdu.

"Al bakalım" elinde tuttuğu poşeti karşında ki saçları dağılmış ve yüzünde morluk olan çoçuğa uzattı.

"Şey, teşekkür ederim. Ben parasını sonra versem olur mu?" Poşeti sıkı sıkı tutup çekingen bir şekilde sorusunu yöneltmişti.

"Benden olsun, sıkıntı yok" Ömer iki eli cebinde karşısında utançtan kızaran çocuğu izledi.

"Ama çok almışsın" Aren arada bir gözlerini karşında dikilen adamın yüzünde gezdiriyordu. Bu fırsatı belki bir daha yakalamaya bilirdi.

"Bir daha isteme diye" Ömer bunu öylesine söylemişti. Şimdi ondan başka bir şey istese hiç düşünmeden gider alırdı. Karşısında sanki bir çocuk varmış gibiydi ve bu Ömeri tuhaf bir şekilde kendine çekiyordu.

"Özür dilerim, ben zahmet verdim. Bir daha istemem söz"

"İyi edersin. Herneyse benim tekrar arkadaşların yanına dönmem gerekiyor. Sende yat uyu"

Aren mutlu bir şekilde kafasını sallayarak onaylamıştı Ömer'i.

"Teşekkür ederim tekrardan, görüşürüz"

"İyi uykular bebe, camını iyi kapat"
Bi kaç dakika sonrada gözden kaybolmuştu zaten.

Aren o gece çok mutlu bir şekilde uykuya dalmıştı..