Aren (bxb)

16.

Ömer: camını aç. (23.17)

Ömer: umarım uyumamışsındır yoksa bu soğukta beni beklettiğin için bu çikolataları bi yerine monte ederim (23.24)

Aren: yaaa, getirdin mi? (23.29)

Ömer: Aren camını aç artık, buz kestim.

Aren camı açmaya gitmeden odasının kapısını kilitleyerek garantiye almıştı her şeyi. Geçen ki olay gibi tekrar yakalanmak istemiyordu.

Sevdiği adamı daha fazla soğukta bekletmemek için hızlı adımlarla camın önüne giderek perdeyi çekti kenara ve camı sonuna kadar açtı.

Ömer alışmış olduğu bu durumu yadırgamadan kolay bir hamleyle içeriye girerek elinde ki beyaz poşeti dağınık yatağın üzerine fırlatırcasına attı.

"Ya napıyorsun sen bebeklerime?" Aren için çikolata bu dünyada üretilmiş en güzel şeydi. (Yazar içinde)

"Ben aldım, istediğimi yaparım" Ömer hiç umursamadan az ilerisinde bulunan dönen sandalyenin üzerine oturarak kafasını arkada ki dolaba yaslamıştı.

"Sonuçta benim? Bana aldın" Aren daha fazla bir şey demeden yatağın üzerine zıplarcasına geçip oturduktan sonra poşetin içinden bir tane çikolata çıkararak keyifle yemeye başlamıştı.

"Yavaş ye boğulacaksın" gözlerini bir saniye bile çekmiyordu karşısında ki çocuktan farksız oğlandan.

"Bir şey olmaz" ağzı dolu olduğu için kelimeler net çıkmasada Ömer anlamıştı. Bu halleri oldukça tatlı geliyordu ona. Kendide o ana kadar farkında değildi sırıttığının.

Neden burda olduğunu bile bilmiyordu Ömer. Kendini neden sürekli bu çocuğun yanında bulduğuna dair hiç bir fikri yoktu. Oysa ki Ömer için çok ters bir durumdu bu. Hayatı boyunca hiç yapmayacağı şeyleri bu çocuk için yapmak istiyordu. Herkesin ona bu kadar kötü davranması hoşuna gitmiyordu. Üstelik bu evden dışarı çıkmama mevzusunun altında başka şeylerin yattığını az çok tahmin edebiliyordu.

Aren keyifle çikolatalarını yerken, Ömer gözünü kırpmadan onu izlemişti..