Dashni N'gjysmë✔

19.

Pas 6 muajsh...

Per dreq,edhe pranvera po vononte.T'ia mbathesh a te qendrosh? Po mbaja ne dore nje leter te bardhe dhe po e hapja e mbyllja disa here nga sikleti.Kisha derdhur shume mendime ne te e kjo me bente te pafuqishme ta dergoja.E aq me teper kur marresi eshte Bella.

Frikacaket te vrasin me rreshta.Nuk dinte flasin,s'kane guxim te t'i thone te vertetat ne sy.E keshtu isha une.Motra ime kishte te drejte ta merrte vesh gjithe te verteten,si nje histori ku isha une fajtore.

Do me shante,do i dhimbte,do lendohej,por...por do e kalonte.Nje dite do me falte e do me kuptonte qe une dhe ajo jemi njesoj.Une dhe ajo luftuam njesoj dhe ndoshta beme te njejtat gabime per dashurite tona te jetes.

Por s'ka gje te mos me fale.Deri atehere te mos e beje.Deri kur te doje.Me mire nje fund me dhimbje se nje dhimbje pafund...sepse realisht s'mundja me.

Do takoja Nelsonin per here te fundit dhe ai do ja jepte letren Belles.Me premtoi se s'do e hapte,s'do e lexonte.Edhe nese se mbante premtimin,ne djall.

"Ku je?"-me shkroi.Mora letren dhe u nisa.E kishim lene te takoheshim ne vendin ku beme dashuri per here te fundit.Ndoshta do lenim nje shenje te fundit per dashurine tone te pamundur.

Ndalova makinen dhe u gjenda perballe tij.U perlot disi dhe u preh ne krahet e mi.Me shtrengoi fort,me perqafoi sa me theu kockat.Ah dreqi e marrte! Pse ndonjehere gjerat qe duam me shume jane ato te pamundurat?

"Je e sigurt per kete qe po ben?"-me pyeti.Me kapi duart,te cilat me dridheshin pa pushim.

"Nuk mundem me.Nuk dua te bej dicka tjeter qe te ma shkaterroj me teper jeten...nuk dua te martohem!"-i drejtohem e ca lot me dolen per inat.

E pra,neser do martohesha nese do te qendroja.Do martohesha me Ajland,ashtu sic u planifikua muaj per pare,por gjera te ndryshme e shtyn planin.

Nuk doja vertet te nisja nje kapitull te ri te rreme ne jeten time.Nuk munda te shtiresha me teper.Nelson me dha fjalen se do kujdesej per motren time,nese sigurisht kjo e fundit do e falte.

"Kle,mos na e bej kete! Tani qe mundem te flisnim me gjate,qe e falem njeri-tjetrin,tani qe e deshem pa kushte.Perse tani?" 

 Nderkohe qe ai me pyeste,ndonese e dinte pergjigjen,lotet me rridhnin pa pushim.Ndjeja keqardhje per veten se si e kisha sjelle deri ne ate pike.Ndihesha vertet keq dhe nuk kisha me fuqi.Nelson me afrua dhe me perqafoi serisht.Kete here me puthi ne qafe,ne sup e here-here me merrte ere.Here me peshperiste : "Ne do ja dalim.Une do luftoj per ty.Nuk do te te braktis kurre.Mire?"

 E ndonjehere e degjoja si : "Duro,e vogla ime! Do mbaroj kjo enderr e keqe". Ndihesha me e sigurt ne krahet e tij.Fjalet me ngrohnin zemren,por nuk e kthenin me pas ate c'kishte ndodhur.Por sic e permendi dhe ai,Nelson do luftonte per mua.Sepse kur une te lija letren e te ikja,"bomba" do i plaste atij ne duar.

"Me fal Nelson!"-munda te them e kete here te qarat ishin si femije.Kisha shume frike qe mami do me bertiste,ndonese Nelson do i merrte keto te bertitura.

 Nga xhepi nxorri bileten e avionit,bashke me ca dokumente te nevojshme per udhetimin tim ne New York.Nelson kishte pergatitur gjithcka per te me lene te lire te jetoja nje jete tjeter.Te isha me ne fund e qete,e lumtur,e cliruar,pa presionin e dashurive te rreme dhe endrrave pa kuptim.

"Nelson,dua te dish dicka.."-i drejtohem dhe ndahem per nje moment nga perqafimi i tij,"Dua te dish se sa do here jeta do te na perballe me dashuri,me njerez te tjere,me dashuri te tjera,une serisht do te te dua ty.Gjithmone!"