DO I KNOW YOU: ANGEL OF DEATH 《》Bucky Barnes

BABASININ KIZI-4

Rebecca yanımıza geleli bir hafta olmuştu. Garip bir şekilde bu miniğin hiçbir sıkıntısı yoktu. Genellikle gülümsüyordu ve bana bağımlı yaşıyordu. Tüm gün kucağımda geziyordu ve biri onun izni olmadan onu benden uzaklaştırdığunda ağlıyordu.

Ben ise olabildiğince mesafeliydim. Beni ilk görüşünden beri bu kadar çok sevmesi ve hızlıca bağlanması biraz ürkütücüydü. Açık konuşacağım, eğer Rebecca ile bu kadar bağkantılı olmasaydı onu Fury ve Hill'in yanında bırakır, elimi bile sürmezdim.

Wanda ise benden çok sahiplenmişti onu. Natasha ve Pepper'da ona katılınca Rebecca ile cidden prensesmiş gibi ilgileniyorlardı. Kendisi de bu ilgiden rahatsız değildi, özellikle Natasha'yı çok seviyordu. Şimdi yine onların yanındaydı. Wanda yanımdan 'kız kıza vakit geçirmek için' almıştı.

(W)"Hey Bucky baksana kızına!"

Wanda yavaşça kapımı araladı. Görmemi istediği şey ise Rebecca'nın yürüyor olmasıydı.

(W)"Beş dakikada yürümeyi öğrendi."

(B)"Komik gözüküyor."

Her zamanki gülümseyen yüzüyle yavaş yavaş yanıma geldi. Ayaklarımın ucunda durduğunda ise yorulduğunu belli eden bir oflamayla yere oturdu.

(R)"of."

(B)"Oflamamalısın, yürümeyi öğrendin."

(R)"of."

(W)"Karşı odadan buraya tek başına ve düşmeden yürüdü."

Kocaman bir gülümseme verdi Wanda'ya, yüzü bana döndüğünde ise gülümsemesi soldu. Tam gözlerimin içine baktı.

(R)"of."

Başını öne eğdi ve biraz bacaklarını inceledi. Yatağın kenarından yardım alarak tekrar ayağa kalktı ve yine oflayarak Wanda'nın yanına yürüdü.

(W)"Of ya, of. Gel tatlım."

Biraz kızgın ve üzgün bir sesle konuştu Wanda. Rebecca'yı kucakladı ve hızlıca odadan çıktı.

Neden kızıyordu ki? Hemen alışıp babalık yapmamı mı bekliyordu? Zaten benim olmayan bir çocuk üstüme sorumluluk olmuştu, resmiyette benim soyadımı almıştı. Tekrar söylüyorum, kardeşime benzemeseydi böyle bir işe girişmezdim ve onlar da böyle oflayıp poflayarak kararımdan yavaşça pişman olmamı sağlıyorlardı.

(B)"Başlarım böyle işe."

Her daim yatağımın köşesinde duran ceketimi alıp odamdan çıktım. Karşı kapının aralığından duyduğum konuşmalar ise hoş değildi.

(N)"Sen bebeksin nasıl sessiz sessiz ağlayabiliyorsun?"

(Pep)"Acaba hasta falan mı?"

(Po)"Hasta olsa bize anlatmak için çığırarak ağlamaz mıydı?"

(N)"Ne diyorsun Wanda? Bir şey görebildin mi?"

(W)"Hasta falan değil, ağrısı da yok."

(Po)"Ee nesi var o zaman?"

(W)"O üzgün.

(N)"Nasıl yani?"

(W)"Bayağı üzgün işte. Kalbi kırılmış."