Ch-3 Prologue

55 5 0
                                    

Unicode

[ "မင်းကို ကျီစယ်ဖို့" ဟူသော စကားလုံးသည်
သူ့အတွက် အံဝင်ခွင်ကျ ဖြစ်ပုံရသည်]

နံနက်စောစောတွင်ချူဟွမ်သည် ပြာများကို ပုံကြီးတစ်ခုထဲသို့ လွှင့်ပစ်ပြီးနောက် ခွေးခြေပေါ်တက်ကာ ဗီရိုကို ထောက်၍ ကြည့်လိုက်တော့ အဲဒီမှာအေးစက်မာကျောနေတဲ့
ကြောင်အလောင်းကို တွေ့ခဲ့တယ်—မနေ့က သူ့အိပ်ယာပေါ်မှာ ချွင်းချက်အနေနဲ့ လုပ်လိုက်လဲအရာက ထွက်သွားဖို့အတွက် နှုတ်ဆက်လာပုံပင်။

ချူဟွမ်သည် သူ့အင်္ကျီလက်များကိုလှိမ့်ကာ ဖုန်ထူသောဗီရို၏အပေါ်ဘက်တွင်
၎င်းလှဲလျောင်နေပုံက ခဏလောက်တော့
ဘယ်လိုပုံစံလဲဆိုတာ ပြောပြနိုင်စွမ်းမရှိချေ။
ရုတ်တရက် သူ့လက်ကိုင်ဖုန်းမြည်လာတယ်၊
ကောက်ကိုင်ကြည့်လိုက်တော့
သူနာပြုဆရာမထံမှ
စာတိုတစ်စောင်ကရောက်လာတယ်-

  "အချိန်တန်ပြီ၊ ငါ့ကို လာနှုတ်ဆက်တော့"

    
ချူဟွမ်နှင့် အသက် 50 အရွယ်ရှိ သူနာပြုအမျိုးသမီးသည် လုပ်ငန်းမှလွဲ၍ သင့်လျော်သောဆက်ဆံရေးမျိုး မရှိခဲ့ပေ။
အကြည့်တချက်တည်းဖြင့် ထိုအစလည်းမရှိ အဆုံးလည်းမရှိသော ဤသတင်းစကားသည် ချူအိုက်ကော်ထံမှလာပြီး အဘိုးကြီးက တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ ဖုန်းကို တစ်နည်းနည်းနဲ့ ခိုးယူခဲ့တာပဲဖြစ်ရမယ်။

ချူဟွမ်က သူ့စစ်တပ်သုံးဓားတွေနဲ့
သေနတ်တွေကို ဖယ်ထုတ်ပြီး အနက်ရောင်အဝတ်အစားတွေပြောင်းဝတ်ကာ
ရိုးရှင်းသောအိတ်တစ်လုံးကိုထုပ်ပိုးပြီး
ဖိနပ်ဘူးဟောင်းတစ်ခုကိုတူးထုတ်၍
ကြောင်တစ်ကောင်ကိုထည့်ကာ
၎င်း၏အလောင်းကို ခေါင်းပတ်ပတ်လည်း
တဝိုက်သာပေါ်ရုံမျှသာ စက္ကူမှုန်များဖြင့်
ဖုံးအုပ်ပြီးတော့ အောက်ထပ်က
ထင်းရူးပင်ကြီးမှာ မြေမြှပ်လိုက်တယ်။ 
ထို့နောက် ဦးထုပ်အနားစကိုဆွဲချကာ
လမ်းဘေးတွင် တက္ကစီတစ်စီးတာပြီး
ဆေးရုံနာမည်ကို ပြောပြကာ 
ကားထိုင်ခုံနောက်မှီ၍ 
မျက်လုံးမှိတ်လိုက်သည်။

သူ ချူအိုက်ကော်ဆီကိုအလည်အပတ်သွားမယ်၊

             

ရှန်းဟယ့်ပြောင်လီ(SHBL)Where stories live. Discover now