ရှန်းဟယ့်ပြောင်လီ(SHBL)

28

[ချူဟွမ်စိတ်ထဲမှာ စကားလုံးလေးလုံးပဲရှိတယ်- (kū mù féng chūn)ခြောက်သွေ့သောသစ်ပင်များသည် နွေဦးပေါက်သောအခါတွင် ၎င်းတို့၏ ရှင်သန်မှုကို ပြန်လည်ရရှိစေသည်။]

   
ချူဟွမ်၏ စကားသည်လူနှစ်ယောက်အားရပ်တန့်စေခဲ့သည်။

  အကြီးအကဲက ခဏလောက် သေချာစဉ်းစားတယ်၊
တစ်စက္ကန့်၊ နှစ်စက္ကန့်၊သုံးစက္ကန့်လောက်ရောက်ကော
သူဘာတခုမှမစဉ်းစားနိုင်တော့ကာ မျက်နှာနည်းနည်းပျက်နေပြီး
သူရဲ့အစွမ်းအစကို မထုတ်ပြနိုင်တာကြောင့် ဖြစ်နိုင်တယ်။
ဒါကြောင့်သူက မထီမဲ့မြင်ဖြင်ါပြောလိုက်တယ်။
“ဘယ်သူသိလဲ၊ မင်းက လူထူးလူဆန်းဖြစ်လို့နေမှာပေါ့။"

     စကားပြောပြီးနောက် မီးတိုင်ကို မကိုင်‌တော့ဘဲ ထွက်သွားခဲ့သည်။  လူသုံးယောက်ထဲတွင် ချူဟွမ်သည် မှောင်မိုက်သောနေရာတွင် အလင်းလိုအပ်သော တစ်ဦးတည်းသောလူ
ဖြစ်နိုင်သည်။

    ချူဟွမ်- "......"

   ဤအဘိုကြီးသည်  "လူထူးလူဆန်း"က ဘာလဲဆိုတာကို
သူကသိ နေတုန်းဖြစ်ကာ သူ့ရဲ့ အသိဝေါဟာရက သေးသေးမဟုတ်‌ပေ။

     သို့သော် ချူဟွမ်လည်း သူ့ကိုယ်သူ လှောင်ပြောင်ရယ်‌မော
နေပေလိမ့်မည်။ အဘိုကြီးဆိတ်၏မျက်နှာကိုမြင်သောအခါ၊
သူ၏စိတ်ထဲတွင်မျှတသည်ဟုခံစားရတယ်- ဆိတ်တစ်ကောင်ရဲ့
မျက်လုံးထဲမှာ လူသားအားလုံးက အတုအယောင်များပဲဖြစ်နိုင်တယ်။

     နန်ရှန်းက ကိုးရိုးကားရားဖြစ်စွာ ချောင်းဆိုးလိုက်ပြီး
"သူကအသက်ကြီးလာလို့ ဒေါသကလည်းမ‌ကောင်းဘူး။"

     "ရှင်းရှင်းလင်းလင်ကြည့်ဦး၊ သူက တခြားသူတွေအတွက်
မကောင်းတာမဟုတ်ဘူး၊  အထူးသဖြင့် ငါ့အတွက် မကောင်းဘူးလို့ပဲမြင်တယ်" ချူဟွမ်က ခဏလောက် စဉ်းစားပြီးရူပ်ထွေးစွာမေးလိုက်သည်။ "ငါက တခြားသူတွေအတွက် အဲလောက်တောင်
မုန်းစရာကောင်းနေတာလား။"

နန်ရှန်း: "မင်းက ရုပ်ရည်ကြည့်ကောင်းပြီး
စကားပြောတာကလည်းကောင်းလို့ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။"

.....အကြီးအကဲက ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ပုံစံနဲ့ စကားပြောတတ်တဲ့သူတွေကို ကြိုက်တာ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။ဒါဆိုလုံးဝပြီးသွားပြီး ရှောင်ဖန်းကသာ သူ့နှလုံးသားဖြစ်လာနိုင်ပုံရသည်။