Bir genç kız uyuduğunda hayatında hiç tanımadığı biriyle tanışır ve rüyasında gördüğü kişiye bağlanır. 2 yıl boyunca aynı kişiyi görmesini normal görmeyen ailesi, psikolojik yardım alması için tedaviye gönderirler, fakat kolyesi sayesinde uyurken ba...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi açtığımda nerde olduğumu anlamaya çalıştım. Bir hapisanedeydim sanki arkamdan hissettiğim hareketle dönmek istedim ama ellerim be ayaklarım bağlıydı zincirlerle.
"Kimsin?" dedim arkamda ki sese "neredeyim?" diye bağırdım.
"Kabus krallığındasın kayıp prenses" dedi bir adam sonra adım sesleri duydum. Önümde orta yaşlarda kirli sakallı bir adam durdu.
"Ne istiyorsunuz benden?" Diye sordum adamın bakışları kolyeme kaydı. "Belli değil mi?" Dedi kolyemi alamayacaklarını biliyordum.
"Beni öldürmeniz gerek" dedim adam bıçak çıkardı "zevkle" dedi.
Bana doğru yaklaştı gözlerim kapatıp beklemeye başladım ölmek istiyordum gerisi umrumda değildi. "Korkusuz bir prenses" dedi.
"Hayatım kabus gibi, rüyalar kraliyetinin prensesi olsam ne fark eder ki?" dedim omuzlarımı silkerek.
"Bu kadar cesur olduğunu bilmiyordum korkak küçük bir kız olduğunu duymuştum." Dedi gülerek on baktı "ben sadece sevdiğim insanlardan korkarım ahmak." Dedim. Cesaretim beni öldürecekti. Adam arkasını dönüp demir parmaklıklardan çıktı.
2 hafta geçmişti ortalama burada beni bir paçavra gibi tutuyorlardı sadece yemek yedirmek için bir kadın geliyordu nöbetçilerle. Pamir belki yokluğumu fark etmemişti bile.
"Çıkarın beni buradan" diye bağırdım kapılar açıldı "çık" dedi o adam elimde ve ayaklarımda demirden kelepçeler vardı.
"Kör müsün?" Diye bağırdım adam sinirli gözüküyordu. Nöbetçiler beni kollarımdan tutup sürüklemeye başladılar. Dizlerim yerde sürünürken bir çalışma odası gibi bir yere soktular.
"Fikrin değişti mi?" Diye sordu adam kafamı iki yana salladım "Hayır" dedim masaya vurup "kolyeyi verirsen kurtulursun." Dedi ben kurtulmak istemiyordum Pamir'in beni bırakıp gidişi geliyordu aklıma.
"Sevdiğin herkes ölür" dedi bakışlarım adama döndü "sevdiğim hiç kimse yok" dedim yalan söylüyordum adam yanıma geldi. Elini alnıma koyup gözlerini kapattı bir şey yaptığını biliyordum.
"En güzel anılarını elinden almamı ister misin?" Dedi başımı iki yana salladım "hayır yapma" diye bağırdım. "Sana bir hafta süre veriyorum düşün 1 hafta sonunda tüm güzel anılarını elinden alırım" dedi
İlk kez korkmuştum nöbetçiler gelip tekrar kolumdan tuttuklarında başka bir adam girdi. "Dışarıya bakman gerekiyor" dedi telaşlıydı.
Dışardan bağırış sesleri duydum. Nöbetçiler başımda duruyordu. Bir süre sonra kapılar tekrar açıldı "kızı dışarıya çıkarın." Dedi
Beni sürükleyerek taşıyorlardı. Kapılar açıldı dışarıya çıktığımda hava o kadar kasvetliki alışmakta zorluk çektim.
Kalabalığa baktım yerde yatan adamlar vardı kan vardı neler olmuşdu beni sürüklemeleri gittiğinde kalabalık kenara doğru açıldı başım öne düştü bir anda bıraktıklarında.
