Bir genç kız uyuduğunda hayatında hiç tanımadığı biriyle tanışır ve rüyasında gördüğü kişiye bağlanır. 2 yıl boyunca aynı kişiyi görmesini normal görmeyen ailesi, psikolojik yardım alması için tedaviye gönderirler, fakat kolyesi sayesinde uyurken ba...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nefes nefese uyandığımda yataktan çıkmak istemedim. Vücudumda bu sabah ölü toprağı vardı sanki.
Gözlerimi açmakta o kadar çok zorlanmıştım ki sanki uzun zamandır bir uykunun içinde gibiydim. Etrafıma baktığımda etrafta dağınık olan eşyalarıma baktım.
Bu ölü insanların yaşadığı küçük semte geri gelmiştik taşınalı çok olmamıştı. Burada tek sevdiğim şey kimsenin olmadığı o kumsaldı. Hiç bir zaman arkadaşlarım olmamıştı ben asosyal bir insandım veya biraz utangaç.
Yataktan kalkıp aynaya doğru yürüdüm dağınık bakır saçlarım oldukça kabarmıştı. Dolabımdan kısa bir şort üstüne tişört giyip aşağı kata indim.
"Günaydın" dediler aynanda, yanaklarını öptükten sonra mutfağa gidip süt koymak istedim kendime. Normalde pek sevmezdim ama içesim gelmişti.
Yemek masasına oturduğumda "ee bu gün neler yapacaksınız." Dedim babam gazetesini okurken "iş görüşmesi için annenle şehir dışına gideceğiz hayatım." Dedi.
Evde yine yalnızdım anlaşılan "iyi yolculuklar sizlere." Dedim. Onlar gidince evde tamamen sıkılıyordum.
"Bize küsecek misin?" Dedi annem. Omzumu silkip "tabiki de hayır filim felan izlerim" diye avuttum annemi. Bana gülümseyip "taşındığımızdan beri boşaltmadığın eşyaları boşalabilirsin mesela." İmalı imalı kurduğu cümleye sadece omuzlarımı silktim.
Gerçekten eziyet çekiyordum evden kaçıp gitmemek için hiç bir nededim yoktu.
Kahvaltıdan sonra annemle babamı uğurlayıp odama çıktım. Bilgisayarımdan şarkı açıp kolileri boşaltmaya başladım.
Kolilerin içinden kitaplarımı çıkartırken hiç doldurmadığım günlüğümü aldım elime. Yazmak için tek bir şey bulamıyordum.
Sanki içinde görünmez satırlar vardı boş sayfalara baktım. Romanlarımı kitaplığa dizdim bavuldan tüm kıyafetlerimi çıkartırken beyaz elbiseme baktım uzun uzun. Dolabıma koyduğumda içimdeki boşluk hissiyatını tamamlayamadım.
Gecenin bir yarısına kadar odamla uğraştım yorgunlukla kendimi yatağa attığımda aç olduğumu fark ettim.
Merdivenlerden inerken elektrikler gitti korkuyla etrafıma baktım. Telefonum odada kalmıştı geri odama dönüp dikkatlice telefonumu aldım flaşı açtığımda aşağı kata indim ama elektrikler kartelden gitmemişti.
Aklıma ilk taşındığımızda yine elektrikler gittiği geldi. Babam semteki elektrik kutusunun bir sorun olduğunu söylemişti oraya şarteli gidip açmıştı. Böyle oturmak isteyemedim üstüme girişte duran bol hırkayı giydim. Anahtarımı alıp evden çıktım.
