Bir genç kız uyuduğunda hayatında hiç tanımadığı biriyle tanışır ve rüyasında gördüğü kişiye bağlanır. 2 yıl boyunca aynı kişiyi görmesini normal görmeyen ailesi, psikolojik yardım alması için tedaviye gönderirler, fakat kolyesi sayesinde uyurken ba...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hasta yatağında ben yatıyordum başımda ise karan vardı. Her şey çok tuhaftı beni görünce şaşkınlıkla "duru" dedi kapıyı kapatıp içeriye girdim.
"Karan, iyi misin?" İlk kurduğum cümle bu olmuştu. "Ben iyiyim ama kafam iyice karıştı. Buradaki sensen yatakta yatan kim?" Karan yataktan bir iki adım geri attı "kısaca anlatayım daha sonra detaylı anlatacağım şu an gerçek hayattaki ben yatakta ki yani rüyalarla gerçek yaşam arasında oluşan bir birleşme gibi düşün görebilirsin ama konuşamazsın" diye açıklamada bulundum.
"O zaman hastanede ne işin var" bunu ona nasıl açıklayacaktım ölüyorsun nasıl diyecektim "çünkü seni buldum seni gördüm aynı çatının altındayız" dedim. Yarı yamalak bir mutlulukla hala bana mesafeli duruyordu ona yaklaştıkça uzaklaşıyordu sanki.
"Benim hastanede ne işim var hastaneye geldiğimi hatırlamıyorum" kafası o kadar karışıktı ki boynumdan kolyeyi çıkartıp karana doğru yürüdüm "kolyeyi takman lazım" elimde tuttuğum kolyeye bakıp "bu benim kolyem nasıl buldun" ona doğru bir adım attığımda benden yine uzaklaştı.
"benden neden kaçıyorsun" şu an ki kalbimin kırıklığını eğer anlatabilseydim bir çoçuğun annesi beni seviyor musun diye sorduğunda dünyalar kadar çok dediği cümleyle anlatırdım. bir çoçuk annesini sonsuz büyüklükte sever kalbimin acısında şu an dünyalar kadar büyük.
"Senden kaçmıyorum kolyeyi istemiyorum bu hayatı seni istemiyorum." Sanki yok oluyordum. "Karan yalvarıyorum sana tak hayatından çıkacağım söz." O esnada kapı açıldı doktor ve bars odaya girdi bars doktoru tutmaya çalışıyordu.
Doktor bana doğru yaklaşırken uyanmama az kaldığı biliyordum "karan kolyeyi tak hemen" dedim. Karan kafasını iki yana salladı ona doğru yürüdüm kolyeyi takması için elimden geleni yapıyordum. takmam için izin verince boynunu eğdi. doktor yanımda beni sarsıyordu, yani yatan bedeni mi karanın boynuna kolyeyi takarken uyandım.
Gözlerimi açtığımda başımda dikilen doktorla göz göze geldik. Sonra hemen kafamı saniyeler önce karanın olduğu yere çevirdim orda bir yerdeydi. Bars doktorla tartışırken "kusura bakmayın doktor bey bizde gidiyoruz zaten" yataktan kalkıp barsın kolunu tutum odadan çıkmadan önce odanın içine son kez baktım boşluğa.
"Lütfen bana kolyeyi taktığını söyle." Dedi büyük bir umutla "evet zor oldu ama taktım" dedim. Derin bir nefes alıp ellerini saçlarının arasından geçirdi benimde sebebini bilmediğim bir şekilde midem bulanıyor, başım dönüyordu. Duvardan destek alarak yürürken her an kendimi yere düşecek gibi hissediyordum. Gözlerim karardı, açtığımda sanki rüyama geri dönmüştüm hastane hararetli haline geri dönmüştü ve arkamdan gelen karanı görmüştüm korkuyla bana bakıyordu sarsılmamla gözlerim yeniden açıldı bars korkuyla bana bakıyordu. Arkamı döndüğümde karan yoktu "iyimisin, duru beni duyuyor musun?" Kafamı aşağıya yukarıya sallayıp
"İyiyim, sadece başım döndü dedim." Yoğun bakımın önüne geldiğimizde denizin yanına oturdum. Denizin bakışları bana döndüğünde "bir haber var mı?" Dedim nefes nefesteydim sanki saatlerce koşmuşum gibi merdivenlerin olduğu yerde bir hareketlilik olduğunda kafamı o yöne çevirdim iki kişi koşar adımlarla bize doğru geliyordu deniz ayağa kalktığında
