TRADING INNOCENCE ✔️

Chapter Twenty Six

"Where are we going tonight babe?"

"Somewhere that we'll enjoy." I said and kissed her ear, "And you'll be satisfied."

"Omg." She giggled, making me chuckle. I sip on the whiskey I'm holding and pull this woman closer to my side.

"Still the number one, doc Mico!" Saad ni Rex habang nakatitig sa cellphone niya, "Iba na talaga pag gwapo at mayaman."

"I wouldn't be the number two for the next fifty years, man. Bet your life on it." I answered. Inabot naman niya ang phone niya sakin kaya tinignan ko ang ranking ko sa pinaka-magaling na doctor sa mundo.

"You're my number one too, Mico." The woman beside me said. Ano ngang pangalan niya? Whatever.

"That's sweet." I answered and pushed her away, "Uuwi na ko."

"But, akala ko ba papasayahin mo pa ko ngayong gabi?" Pigil niya sakin. Umikot naman ang mata ko at hinila ang kamay kong hawak niya.

"I'll call you." Sagot ko na lang kahit hindi naman talaga. Mukha namang naniwala siya kaya nag-kibit balikat ako, "Una na ko, Rex."

"Sige. Ingat." Anito at kumaway sakin.

Lumabas na ko ng club kaya sumalubong sakin ang malamig na hangin. Madaling araw na pala hindi ko man lang namalayan. I walked towards my car and ride on it. Nag-maneho na ko pauwi at nang makarating sa bahay ko ay agad akong nag-park at pumasok sa loob. I sighed with the silence.

"Fuck everyone." I whispered and took the bottle of scotch in the table and walked upstairs while drinking on it. May trabaho pa ko bukas pero eto ako at nagla-lasing. Napa-iling ako sa sarili ko.

Kinabukasan ay nagising ako sa maliwanag na tumatama sa mukha ko. Dinilat ko ang mata ko at nakita ang bulto ng tao na nasa harap ko. I groaned when I felt my head aching and my vision spinning.

"Mikael Collin." Mom said, "Anak, ano bang nangyayari sayo?"

"Mom, my head is aching."

"Hindi ka ba papasok, ha? Mico naman tignan mo itsura mo mukha ka nang haggard!"

"Mom." I said to make her stop but she continued ranting, "After lunch pa pasok ko."

"Mico, ayusin mo naman ang sarili mo. Mula nang iwan ka niya—"

"Mom!" Sigaw ko. Tila nag-pantig ang tenga ko nang sabihin niya 'yon. Fuck. Why does she need to tell me that? Damn it.

"It's been five years Mico! Ano bang balak mo sa buhay mo?! She's not coming back okay? Anak naman, ayaw kong makita kang ganyan."

"Stop it, okay?" Sagot ko at tumayo na sa kama. Dire-diretso ako sa banyo at naligo. Paglabas ko ay wala na si mommy sa kwarto kaya napaupo ako sa kama.

Yeah. It's been five fucking years. Marami nang nagbago sakin. Hindi na ko tanga. I'm not that old weak Mico who can't do anything but to sit and do nothing. Pero sa loob ng limang taon na lumipas, ni minsan hindi nawala sa isip ko ang nagiisang babaeng nagpa-ibig sakin. My personality may change but this heart will never change.

Sabi nila mag-move on na ko. Sabi nila kalimutan ko na siya. Pero hindi 'yon ganon kadali eh. First love never dies 'di ba? Kahit pagsama-samahin pa nila yung mga babaeng pinapakilala nila sa'kin, wala pa ding katumbas ang pagmamahal ko sa taong unang nagparamdam sa'kin kung ano ba talaga ang pagmamahal.

I would lie if I tell everyone that I forgot her already. She's someone that I will never forget. She was my pain and happiness at the same time. But she's not here. Iniwan niya ko at hindi man lang niya sinabi ang dahilan. Gusto kong magalit sa kanya pero hindi ko magawa. I'm mad my to myself because I couldn't do anything five years ago.