"ျဖစ္ပါ့မလားႀကီးႀကီးရယ္"
တစ္ကိုယ္လုံးၿခဳံျမင္ေနရတဲ့ေၾကးမုံအရွည္ေရွ႕မွာ
ကိုယ့္ပုံရိပ္ကိုေတာင္ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲေလာက္ေအာင္ရွက္႐ြံ႕ေနတဲ့ အခ်စ္ေတာ္ကကိုယ္လုံးေလးဟိုလွည့္ဒီလွည့္လုပ္ရင္း အေစခံႀကီးႀကီးကို လွည့္ေမးလိုက္သည္။
"အိုဘာလို႔မျဖစ္ရမွာလဲ အခ်စ္ေတာ္ရယ္ ဒီေလာက္တင့္တယ္တာကို"
ေၾကးမုံေပၚတြင္ေပၚေနတဲ့ပုံရိပ္က ကလူက်ီဆယ္ေနသလိုပင္။အနက္ေရာင္ဇာပါးပါးနဲ႔ခ်ဳပ္ထားၿပီး ခ်ပ္ရပ္ေနတဲ့အေပၚ၀တ္က ရင္ဘတ္ကိုမလုံတလုံျဖစ္ေစတာေၾကာင့္ အေသအခ်ာစူးစမ္းစိုက္ၾကည့္လွ်င္ခပ္ရဲရဲ ခ်ယ္ရီသီး၂လုံးကိုထိုးေဖာက္ျမင္ေနသည္။ ခါးအတိျဖစ္တာေၾကာင့္ေရာ ခါးျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေလးက လက္ေျမႇာက္လိုက္ရင္ ၀င္းကနဲေပၚလာသည္။ ေအာက္ပိုင္းကိုေတာ့ ၀တ္႐ုံရွည္ရွည္နဲ႔ေသခ်ာခ်ဳပ္ေပးထားေပမယ့္ အတိုင္းဟာအခ်ပ္အရပ္ကြက္တိလုပ္ေပးထားတာမို႔ မလုံးထြက္သင့္ေနရာကလုံးထြက္ေနေတာ့တာ။
"ရွက္တယ္ေလ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့"
"ဘယ္လိုမွလုပ္မရဘူး လဲခ်ိန္လဲမရွိဘူး ဒီတိုင္းသြားလိုက္ပါ အေတာ္လွပါတယ္ဆိုေန"
ႀကီးႀကီးရဲ႕နားခ်ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဒီ၀တ္႐ုံနဲ႔ပဲအခန္းအျပင္မွာေစာင့္ေနတဲ့ အမတ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ေရွ႕ကိုထြက္လာဖို႔စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
"အမတ္မင္း?"
"အင္း"
"ကြၽန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့ေတာ့မယ္ ၾကည့္ၿပီးမရီနဲ႔ေနာ္"
"ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ"
ဆြဲတံခါးကေက်ာက္သားျဖစ္တာေၾကာင့္ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔အသံၾကားတဲ့အမတ္မင္းကလွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ဘယ္...ဘယ္လိုေနလဲဟင္"
အေတာ္အၾကာထိစကားျပန္မလာပဲ
ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ႀကီးျဖစ္ေနတာမို႔ Biu ကလန္႔ေတာင္လန္႔လာမိသည္။မလွဘူးဆိုလဲမလွဘူးတည့္တိုးေျပာလိုက္ရင္အဆင္ေျပတာပဲကိုခုလိုစကားလုံးရွာေနပုံေထာက္တာကစိတ္ကိုအပိုအခက္အခဲျဖစ္ေစသည္။
"အဆင္မေျပဘူးလား"
"မသြားေတာ့ဘူး ပြဲကို "
