သခင္ငယ္ေလးကမက္မြန္သီး၃လုံးကိုေရေသခ်ာေဆးေစၿပီးအ၀တ္သန္႔သန္႔တစ္ခုႏွင့္ေသခ်ာသုတ္သင္ကာ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းအေသးေလးထဲ
ထည့္ၿပီး အိမ္ေတာ္ကေနထြက္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။ သူတို႔အိမ္ေတာ္မွာ အေပါဆုံးကဒီလိုေစ်းႀကီးေပးရသည့္သစ္သီးသစ္ဖုေတြပဲ။
လူ႔အလိုနတ္မလိုက္ႏိုင္ဆိုသလို ,အေကာင္းတစ္ကာ့အေကာင္းဆုံးေတြစားရျပန္ေတာ့ၾကလဲ ၿငီးေငြ႕လာၾကသည္မို႔ အိမ္ေတာ္မွာဒီလိုအသီးေတြကပုတ္ပြၿပီးသာအဆုံးသတ္သည္။
ခုေတာ့ေကြၽးရမယ့္လူေတြ႕ၿပီ!။
မ်က္စိအားကသိပ္မေကာင္းေပမယ့္ အ၀ေးကေနလွမ္းျမင္ေနတဲ့ေခါင္းမဲမဲေလးကိုေတြ႕ေတာ့သခင္ငယ္ေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေတြကေကာ့တက္သြားသည္။
"ဖက္ထုပ္?"
ေမာ့ၾကည့္လာတဲ့မ်က္၀န္း၀ိုင္း၀ိုင္းေတြက၀ိုင္းစက္ၿပီးျဖဴစင္မႈေတြအျပည့္။သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ နား႐ြက္တက္ခ်ိတ္ေလာက္ေအာင္ ၿပဳံးျပတာမို႔နဂိုေဖာင္းကားေနၿပီးသားပါးႀကီးေတြက ေဘးကိုမို႔ထြက္ကာအိက်လာသည္။
"သခင္ေသးေသးေလး!"
"ေအး ဒီမွာငါကတိေပးထားတဲ့အတိုင္း မက္မြန္သီးေတြ"
သစ္သီးျခင္းကိုေျမႇာက္ျပၿပီး လက္ကေလးထဲထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ တ၀ိုး၀ိုးတ၀ါး၀ါးနဲ႔။
"မလာေတာ့ဘူးထင္ေနတာ....
biubiu ကယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ေစာင့္ေနေပးေပမယ့္ နည္းနည္းၾကာေတာ့ထားပစ္ခဲ့ၿပီထင္သြားတာ သိလား"
စကားေတြဒလေဟာေျပာသင့္မေျပာသင့္ခ်ိန္ဆ
မေျပာပဲ 'မလာေတာ့ဘူးထင္ေနတာ' လို႔ေျပာၿပီးမွ
သခင္ေလးကိုမယုံၾကည္တဲ့ေလသံထြက္သြားတာမိို႔
'Biubiuကယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ေစာင့္ေနေပးေပမယ့္'
ဆိုၿပီးစကားဖာသည္။ သိပ္လည္တာပဲ။
"သြားၿပီ"
"ဟင္ တူတူစားမယ္ေလ"
ျခင္းထဲကနီနီရဲရဲအေသးဆုံးမက္မြန္သီးကိုေ႐ြးေပးတာေၾကာင့္ Bibleကရီမိခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားသည္။
ဒီကေလးကဘာေလးမ်ားလဲ။ တူတူစားခ်င္ေပမယ့္အေသးဆုံးပဲရမယ္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ေလ။
