အေစာပိုင္းကာလကေတာ့ နယ္ေျပာင္းလာရ၍လုပ္စရာအလုပ္မရွိလို႔ ထိုကေလးဆီသြားသြားေဆာ့တာဆိုၿပီးကိုယ့္စိတ္ကိုလိမ္လည္ထားေပမယ့္
ယခုအခါ ဆရာသခင္အသစ္တစ္ေယာက္ငွားရမ္းၿပီးစာစေလ့လာေနရၿပီ။သို႔ေသာ္ မရွိသည့္အခ်ိန္ကိုဖဲ့ကာ ေစ်းတန္းကိုသြားေနမိစၿမဲ။
အေႂကြးက်န္ေသာစာမ်ား မ်ားလွ်င္ေတာင္ စာအုပ္ပိုက္ၿပီး ဖက္ထုပ္ရဲ႕ေဘးနားထိုင္ကာစာလုပ္တာအက်င့္ပါေနေရာေပါ့။
"သခင္ေလး သခင္ေလးဒီဘက္ကိုလာခဲ့"
တိုႏွံ႔ႏွံ႔ဆံပင္က်ိဳ႕တို႔က်ဲတဲကဆံသဆရာဆီမွာေသခ်ာပုံသြင္းထားတာမဟုတ္ပဲအသြားတုံးေနတဲ့ကတ္ေၾကးနဲ႔ျဖစ္သလိုညႇပ္ထားပုံေပၚသည္။
က်ိဳ႕တဲ့က်ဲတဲျဖစ္ေနတဲ့သြားက်ိဳးေလးနဲ႔ပုံမက်ပန္းမက်ဆံပင္ကလဲလိုက္လဲလိုက္ပါတယ္။
"မေျပးနဲ႔ ဖက္ထုပ္ေလး ေမွာက္ရက္လဲမယ္"
အရင္တစ္ေခါက္ကေမွာက္ရက္လဲေတာ့ ပါးေဖာင္းမွာပြန္းရာပဲ့ရာေတြျမင္ရေတာ့စိတ္မေကာင္း။အနာက်က္ကာ အနာေဖးအမဲေတြတက္ေတာ့လဲ ရင္ထဲမခ်ိ။
ထို႔ေၾကာင့္မ်ိဳး႐ိုးျမင့္ကပဲလိုက္ၿပီး အရိပ္အေျခၾကည့္ကာထိန္းေပးရသည္။
ထိန္းေပးသည္ဆိုမွ ဖက္ထုပ္ရဲ႕ မိဘျဖစ္သူေတြကိုလဲသခင္ငယ္ေလးကမေက်မခ်မ္း။သူနဲ႔သည္ကေလး
သြားလာေဆာ့ကစားေနခဲ့သည္မွာ လအေတာ္ေတာင္ၾကာေရာေပါ့။ဒါေပမယ့္ဖက္ထုပ္ရဲ႕အုပ္ထိန္းသူေတြက မသိေက်းကြၽန္ျပဳေနၾကသည္။ ေျပာရရင္ သခင္ငယ္ေလးနဲ႔သူတို႔အိမ္ကရတနာေလးေဆာ့ကစားေနတာေတာင္သိသည့္ဟန္မေပၚ။
အသိအမွတ္ျပဳခံခ်င္တာမဟုတ္ပဲ တစ္ေန႔လုပ္မွတစ္ေန႔စားရတာမို႔မိဘတာ၀န္လစ္ဟင္းတာနားလည္ပါသည္။သို႔ေသာ္ ကေလးေလးက ႏုႏုနယ္နယ္
မ်ိဳး႐ိုးျမင့္နဲ႔သာမဟုတ္ပဲ အျခားမသမာသူလူတစ္စုနဲ႔ေတြ႕ရင္ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ။မိဘ၂ပါးနဲ႔ႀကဳံမွဆုံမွ စကားေျပာၾကည့္ပါအုန္းမယ္။
"ျမန္ျမန္လာ သခင္ေလးကေႏွးတာအရမ္းပဲ"
မေျပးပါနဲ႔ဆိုတာကိုေနာက္ေက်ာေပးၿပီးေျပးသြားတဲ့ကေလးေလးရဲ႕ပါးေတြက ကားထြက္ေနတာမို႔ေနာက္ကေနပင္ျမင္ေနရသည္။
