Lessons from the Badboy

50. "You'll long for it"

*Belangrijke mededeling onder aan dit bericht*

"Ja sorry," zeg ik met een lach.
Wyatt start de auto en we rijden de straat uit. Ik open het raam aan mijn kant van de auto en geniet van de wind die de warmte van de zon dragelijk maakt. Het is 4 uur in de middag maar de zon is nog steeds heerlijk warm.

"Waar gaan we heen?" Vraag ik. Wyatt steekt een sigaret op voordat hij antwoord. "Het strand."
Ik trek mijn wenkbrauw op. "Je wilt gaan zwemmen? Nu?" Hij schudt zijn hoofd. "Gewoon lopen vogeltje." En hij zet de muziek harder en begint de auto door te schakelen.

"Hoe gaat het met je?" Vraag ik. Hij kijkt me bedenkend aan. "Goed, waarom?" Oprecht verbaasd op mijn vraag. Hij is lastig te peilen. Hij reageert gelijk als zijn oude arrogante zelf. Alsof er niks gebeurd is. Typisch mannen om hun problemen te negeren en er van weg te rennen.

Ik haal mijn schouders op. "Nee, gewoon." Ik vind het wel fijn voor hem dat hij zich zo makkelijk over bepaalde gebeurtenissen kan zetten. Kon ik het maar. Kon ik maar vergeten wat er gebeurd is.
"Oke." Zegt hij om het onderwerp duidelijk af te kappen.
Niet wetend wat ik verder moet zeggen kijk ik terug naar buiten terwijl alle huizen voorbij mijn zicht verdwijnen zolang we verder rijden.

"Waarom belde je me niet om je thuis te brengen?" Vraagt Wyatt even later. Ik haal mijn wenkbrauw op. "Jou bellen? Hoezo?"
Hij kijkt me een beetje boos aan. "Nou? Zodat je niet hoeft te lopen?" Zegt hij bijna alsof ik iets doms gezegd heb.
"Dus dan bel ik jou! Als een taxi chauffeur." Ik onderdruk een lach.
"Dat doen vrienden toch?" Zegt hij met een lach.
"Is dat wat we zijn? Vrienden?"
De lach verdwijnt van zijn gezicht en hij lijkt na te denken over een antwoord. Die komt er niet.
Ik voel me gelijk schuldig over wat ik zei. Maar als ik er over na durf te denken raak ik zo in de war. Ik bedoel, wat zijn we nou eigenlijk. Lovers? Zeker niet. Kennissen? Meer dan dat. Vijanden? Ook niet meer. Vrienden? Te gecompliceerd. Vrienden gebruiken elkaar niet. Ik om te leren. Hij om te spelen.
Maar ondanks alles weet ik dingen van hem die niemand weet. En ondanks dat hij niet heel veel van me weet lijkt hij me toch goed te kennen. Dus wat we zijn? Iets waar ik niet over uit kan komen. Een synoniem dat nog uitgevonden moet worden.

"Sorry," zeg ik. "Ik bedoelde het niet zo. "
Hij zucht en zijn glimlach herleeft. "Als jij het zegt Raven. "
Ik voel mezelf warm worden bij het horen van mijn naam uit zijn mond. Dit is volgens mij de eerste keer dat hij oprecht mijn naam zegt.
"Is goed hoor. Wyatt." En ik kan een glimlach niet onderdrukken. "Hoe lang nog rijden?" Vraag ik hem.
"We zijn er bijna. Zo ongeduldig zijn vrouwen ook." Ik rol met mijn ogen.
"Jij zou het moeten weten," probeer ik ook te vriendelijk terug te snauwen.
"Natuurlijk, maar dat is niet iets waar ik mee op probeer te scheppen of iets." Zegt hij met zijn arrogante kwallen stem.
"Natuurlijk." Beëindig ik het gesprek.

Even later parkeren we de auto en lopen we over de duin richting het strand. Gelukkig heb ik mijn gympen aan gedaan. Ik snap nooit hoe mensen lopen met slippers over het strand voor een langere tijd. Het voelt zo incorrect en oncomfortabel.
De wind waait door mijn haren en de geur van het zeewater werkt gelijk als een relax middel op mijn lichaam.
"Kom je vogeltje?" Hoor ik Wyatt vragen. Onopgemerkt had ik mijn ogen gesloten en langzamer gelopen, waardoor Wyatt nu een paar meter verder stil staat.
"Ja, sorry." En ik versnel mijn pas. "Je verontschuldigt vaak." Ik rol met mijn ogen en pak met een lach zijn arm vast.
"Hou je mond en laten we lopen." Ik trek hem mee over het zand. Het voelt gelijk zwaarder om te lopen, maar dat is niet erg. Het weer is heerlijk. 

We lopen al een tijdje over het strand en praten over van alles en nog wat. School. Het leven. Toekomst.
"Vier kinderen?!" Zegt Wyatt in ongeloof. Ik lach. "Ja! Je leven is niet compleet zonder vreugde van kinderen die jij op de wereld gezet hebt. It's a gift."
Wyatt glimlacht en schopt wat in het zand.
"Wil jij geen kinderen?" Vraag ik hem.
"Nee. Kinderen zijn hoofdpijn. Ze gillen en huilen hele dag," zegt hij.
Ik begin te lachen. Ik had eigenlijk ook geen ander antwoord verwacht, toch ergens vind ik het niet leuk.
"Misschien als je 25 ben, denk je er wel anders over. "